[SF]เราสอง(สาม)คน? [ไคฮุนแทม] NC - 3P*

[SF] เราสอง(สาม)คน

[Pairing]  KaiTaem Or HunTaem?

[Author Note] ความรักเป็นเรื่องของคนแค่สองคนจริงๆหรอ?

_________________________

                     

          คาบเรียนอันแสนน่าเบื่อดูท่าจะยังไม่จบง่ายๆเพราะอาจารย์หน้าห้องยังยืนหันหลังเขียนไวท์บอร์ดยาวพรืดเต็มกระดาน เด็กหนุ่มปีสามนามว่า ‘อีแทมิน’ นั่งจดๆจ้องๆพลางถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยเหมือนคนอยากลาโลกเต็มที ใบหน้าหวานงอง้ำเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์ในมือที่เปิดคาทกค้างไว้แล้วก็ถอนหายใจอีกรอบ

          แทมินถูกทิ้งให้นั่งเรียนคนเดียวมาสองวิชาแล้ว เพราะเพื่อนในกลุ่มของเขาทั้งสองคนโดดเรียนไปเล่นเกมส์ที่ไหนไม่รู้ โทรไปก็ไม่รับทักคาทกไปก็ไม่ตอบ ถ้าหมดคาบแล้วยังไม่โผล่หัวกันมาอีกล่ะก็ ..อีแทมินจะวีนให้บ้านพังเลยคอยดู!

ครืดด~

Jongin: อยู่ลานจอดรถ ลงมาดิ

Sehun: เร็วๆแทมินฉันร้อน

          แทมินอ่านข้อความในแชทกลุ่มที่พึ่งจะถูกส่งเข้ามา คิ้วบางขมวดมุ่นก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป

Taem: อาจารย์ยังไม่ปล่อย

Jongin: เดินออกมาเลยกลัวไรอ่ะ ให้ไวด้วยพวกฉันจะไปซื้อแผ่นเกมส์

Sehun: ให้เวลา 5 นาที รีบเดินมาให้ถึงรถ ไม่งั้นกลับเองนะ ^^

Taem: เหอะ ฉันกลับเองก็ได้ พวกนายไปกันเลย

Sehun: โอ๋ๆที่รักไม่งอนนะ แค่พูดเล่นเองง่ะ T_T

Jongin: มันพูดจริง เมื่อกี๊มันแอบหันมานินทานายด้วย

Sehun: เห้ยไอ้เวนนี่ อย่ามาใส่ร้ายกูนะ!

Jongin: คืนนี้นอนห้องฉันนะแทมิน มันกล้าไล่ให้นายกลับเอง ก็คิดดูละกัน

Sehun: ส้นตีน! วันนี้ของกูครับ เมื่อคืนแทมก็นอนกับมึง ยังจะหน้าด้านเอาคืนนี้อีกเรอะ!

Jongin: มึงเลิกยุ่งกับแทมินสักทีเหอะ ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน คนที่สามอย่างมึงเค้าเรียกส่วนเกิน

Sehun: ถุย กูบอกรักแทมินก่อนมึงอีก มึงแหละตัวเสือก

Jongin: อย่าพูดพล่อยๆ กูบอกก่อนกูจำได้!

Sehun: กูบอกก่อน!

Jongin: กูก่อน!

Sehun: กู!

Jongin: แทมินนายบอกมาสิวันนั้นฉันกับมันใครบอกรักนายก่อนกัน ฉันบอกก่อนใช่ไหม!

          นิ้วเรียวกดล็อคหน้าจอด้วยความรำคาญหลังจากทนนั่งอ่านข้อความไร้สาระอยู่หลายบรรทัด ร่างเล็กลุกขึ้นเดินออกจากห้องพร้อมกับคนนั่งโต๊ะข้างๆที่ขออาจจารย์ออกไปข้างนอกพอดี

          ที่บอกว่าจงอินกับเซฮุนเป็นเพื่อนในกลุ่มแทมินไม่ได้โกหกเพราะเมื่อ 2ปีก่อนพวกเขาสามคนเป็นเพื่อนกันจริงๆ แต่ตอนนี้ก็แค่มีคำว่า'รัก'เพิ่มเข้ามาเท่านั้นเอง

          เรื่องทั้งหมดมันเริ่มจากการที่แทมินถูกแม่บังคับให้ย้ายมาเรียนในโซล แทมินต้องเช่าอาพาร์ทเมนต์อยู่คนเดียวและจำเป็นต้องเข้ามหาลัยนี้เพราะมันใกล้ห้องที่สุด.. ด้วยความที่เป็นเด็กต่างจังหวัดฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ดีเด่อะไรแทมินเลยไม่กล้าเสนอหน้าไปคุยกับใคร เปิดเทอมผ่านไปเป็นเดือนๆก็ยังไม่มีเพื่อนทั้งที่มีคนอยากจะเข้ามาทำความรู้จักด้วยเยอะแยะแต่เจ้าตัวเองนั่นแหละที่ไม่รู้เรื่อง จนวันนึงก็มีเทพบุตรสุดหล่อสองคนเดินมานั่งประกบข้าง หลังจากที่แอบเล็งแทมินมาตั้งแต่วันเปิดเทอมวันแรก

          จงอินกับเซฮุนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ทะเลาะต่อยตีแย่งผู้หญิงกันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน และดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกถึงได้ส่งคนน่ารักอย่างแทมินมาให้พวกเขาแค่คนเดียว ภารกิจพิชิตใจเธอจึงเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วันนั้น..

          ปีกว่าๆกับการที่ได้รู้จักแทมินทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองยิ่งชอบและอยากจะเอาชนะใจคนตัวเล็กแบบจริงจังไม่ใช่แค่แย่งกันเล่นๆเหมือนที่ผ่านมา แทมินถูกประคบประหงมราวกับเป็นลูกคุณหนูเพราะมีจงอินกับเซฮุนเป็นบอดี้การ์ดคอยดูแลเอาใจใส่สารพัด ซึ่งแทมินก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าชีวิตเด็กบ้านๆอย่างตนจะมีโมเม้นนี้กับเขาด้วย

          จุดพีคที่สุดคือช่วงก่อนปิดเทอมปีสอง จงอินกับเซฮุนคิดว่าพวกเขาน่าจะให้เวลาแทมินมากพอที่จะตัดสินใจได้แล้วว่าจะเลือกใคร เลยถามไปตรงๆว่าที่ผ่านมาแทมินรู้สึกดีกับใครมากกว่า ซึ่งมันก็เป็นคำถามที่ยากเกินจนแทมินไม่สามารถให้คำตอบได้ เขารู้สึกดีเท่ากันและไม่อยากเสียใครคนใดคนหนึ่งไป แต่สองคนนั้นก็ยังบังคับให้เลือก ซึ่งคำตอบของแทมินก็คือ ..เลือกไม่ได้เพราะชอบทั้งคู่

          ชายหนุ่มสองคนดูจะช็อคกับคำตอบอยู่ไม่น้อย ในเมื่อแทมินไม่ยอมตัดสินใจวงจรชีวิตของพวกเขาจึงกลับไปเป็นเหมือนเดิมแต่สิ่งที่กระทำต่อกันไม่เหมือนเดิมเพราะมันมากขึ้นกว่าเดิม ..

          แทมินเดินหน้ามุ่ยมาที่รถคันหรูของเซฮุน เจ้าของรถยืนกอดอกพิงประตูฝั่งคนขับส่วนจงอินยืนสูบบุหรี่พิงอยู่ท้ายรถ คิ้วบางเลิกขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าหล่อๆของทั้งสองคนมีรอยช้ำจางๆตรงมุมปากคนละรอย

“นี่ต่อยกันอีกแล้วหรอ?” แทมินถามอย่างเอือมระอา ตั้งแต่คบกันมาสองปีเขานับไม่ถูกแล้วว่าเคยเห็นสองคนนี้ทะเลาะกันกี่รอบ

          ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ก่อเหตุ ร่างเล็กหมุนตัวกลับทำท่าจะเดินหนีร้อนถึงจงอินที่ต้องเดินมาขวางหน้า

“จะไปไหน?"

“กลับห้อง”

“ห้องใคร?”

“ห้องฉัน” แทมินตอบห้วนๆ

“ห้องรูหนูนั่นอ่ะนะ นายไม่ได้ไปเหยียบมันกี่ชาติแล้ว” จงอินทำหน้าสงสัยพลางเหล่มองเซฮุนที่กำลังสงสัยไม่แพ้กัน

“ฉันเบื่อพวกนาย ต่อไปนี้ฉันจะกลับไปอยู่ห้องฉัน เชิญพวกนายตีกันให้ตายไปเลย”

     พูดจบมือเล็กก็ดันหน้าอกของคนที่ยืนขวางทางอยู่ให้หลบไปอีกทาง แทมินหน้าบูดรู้สึกเบื่อร่างสูงทั้งสองคนที่ชอบต่อยตีกันเองและสาเหตุก็มาจากเรื่องของเขานี่แหละ

     มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กเมื่อเห็นว่าแทมินกำลังจะเดินหนี จงอินออกแรงลากคนตัวน้อยให้กลับมาขึ้นรถที่เซฮุนสตาร์ทรอไว้แล้ว

“ปล่อยนะ!”

“นั่งดีๆอย่าดื้อ”

     พอจับแทมินยัดใส่เบาะหลังได้จงอินก็รีบเข้าไปนั่งประกบพร้อมกับปิดประตูรถอย่างรวดเร็ว คนตัวเล็กได้แต่ดิ้นเร่าๆอยู่ในอ้อมแขน ส่วนเจ้าของรถที่ต้องกลายเป็นคนขับรถจำเป็นก็ได้แต่มองแทมินผ่านกระจกหลัง แต่ตาโตๆก็ต้องเบิกกว้างเมื่อไอ้เพื่อนตัวดีมันกำลังยื่นหน้าเข้าไปจูบแทมินต่อหน้าต่อตาเขา!

“อื้มม~” ร่างเล็กถูกดันให้เอนตัวนอนลง ริมฝีปากอิ่มถูกครอบครองโดยคนด้านบนที่โน้มกายลงมาคร่อมทับเอาไว้

“ไอ้จงอิน มึงอย่ามาเอาเปรียบกุนะโว้ย”

     เซฮุนพูดเสียงดังแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะกำลังขับรถอยู่ แทมินก็เป็นคนรักของเขาเหมือนกันแต่ไอ้จงอินมันกลับตัดหน้าทำคะแนนนำเขาอีกแล้ว!

“อื้อ ย.. หยุด”

     มือเล็กพยายามดันอกกว้างของคนด้านบน ริมฝีปากอิ่มถูกดูดดึงจนกลายเป็นสีแดงช้ำ จงอินที่กำลังรุกหนักไม่สนใจคำพูดของทั้งคู่ ตอนนี้มันเป็นโอกาสของเขาที่จะได้สวีทกับแทมินโดยที่เซฮุนห้ามอะไรไม่ได้เพราะมันกำลังขับรถอยู่

“มีหน้าที่ขับก็ขับไป กูจะเล่นกับเมีย” จงอินผละริมฝีปากออก ยอมปล่อยให้แทมินได้โกยออกซิเจนเข้าปอด รอยมุมยิ้มปากถูกส่งไปให้เซฮุนผ่านกระจกมองหลัง

“สัสเอ้ย! พรุ่งนี้มึงเอารถมึงมาเลยนะ กุไม่ยอม ทำไมกุต้องเป็นคนขับรถให้มึงด้วย”

“หึหึ”

     จงอินหัวเราะเบาๆอย่างผู้ชนะแล้วหันมามองใบหน้าหวานที่ตอนนี้มันแดงก่ำ แทมินเอนตัวพิงอยู่กับประตูรถที่ถูกล็อคอย่างแน่นหนา หอบหายใจถี่รัวจากการโดนล่วงล้ำเมื่อครู่ แต่ก็ยังอุตส่าห์ส่งสายตาไม่พอใจไปให้จงอินจนเจ้าตัวรู้สึกหมั่นเขี้ยว ต้องโน้มตัวลงไปฟัดคนตัวเล็กต่อ

“อ๊ะ อย่านะ”

     ข้อมือเล็กทั้งสองข้างถูกยึดไว้ตามด้วยใบหน้าหล่อที่เคลื่อนไปซุกไซ้ที่ซอกคอขาวๆ ริมฝีปากชื้นไล้เล็มจูบซับเบาๆเหมือนต้องการให้แทมินยอมอ่อนให้เขา

“เฉยๆน่า เมื่อคืนนายก็ให้ฉันแค่รอบเดียวเองนะ” ร่างสูงกระซิบข้างใบหูนิ่ม งับเบาๆให้แทมินรู้สึกวาบหวามขึ้นไปอีก

“แต่วันนี้เป็นของเซฮุนนะ”

“ใช่ วันนี้มันวันของกู มึงหยุดยุ่งกับแทมินเดี๋ยวนี้เลย”

     เซฮุนโวยวายลั่นรถ แทมินของเขากำลังจะโดนลวนลามต่อหน้าต่อตาทั้งๆที่วันนี้เป็นวันที่คนตัวเล็กจะต้องอยู่กับเขาไม่ใช่กับไอ้บ้านี่

“ยังไงคืนนี้แทมินก็ต้องนอนห้องมึง งั้นบนรถนี้กูขอก่อนละกัน” จงอินยิ้มเย้ย มือหนาเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ร่างบางใส่อยู่ออกทีละเม็ด

“ถ้านายทำ คืนนี้ฉันจะชดเชยให้เซฮุน”

     แทมินยื่นคำขาดจ้องหน้าจงอินด้วยสีหน้าจริงจัง  ถึงแม้ฟิล์มกระจกรถจะทึบมากจนคนนอกไม่สามารถมองผ่านเข้ามาในตัวรถได้แต่แทมินก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี เขาไม่อยากเล่นอะไรพิเรนท์ๆแบบนี้

“น่ารักที่สุด.. มึงได้ยินแล้วใช่มั้ยไอ้จงอิน ถ้ามึงทำตอนนี้ คืนนี้กุกับแทมินจะกอดกันยันเช้าเลย”

      เซฮุนหันกลับยักคิ้วในระหว่างที่รถติดไฟแดงพอดี มือที่กำลังปลดกระดุมเสื้อบนร่างเล็กหยุดชะงักค้างไว้ ตาคมสบเข้ากับดวงตากลมโตของแทมินก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปกดจูบลงบนริมฝีปากนิ่มแรงๆด้วยความไม่พอใจ

“ดื้อนักนะ ถ้านายให้เซฮุนมากกว่า คืนพรุ่งนี้นายตายแน่แทมิน”

“อ อะไร ..เมื่อคืนจงอินก็ได้ไปแล้วไงแล้วนี่ยังจะมาทำบนรถอีก ฉันก็ต้องทบต้นทบดอกให้เซฮุนบ้างสิ”

     แทมินพูดเสียงเบา ก้มหน้าหลบสายตาดุๆของร่างสูง ใจจริงก็ไม่อยากขัดใจจงอินหรอกแต่ถ้ายอมจงอินตอนนี้ คืนนี้เขาก็ต้องยอมเซฮุนด้วยเหมือนกัน ร่างกายของเขาจะรับไหวหรอ

“ก็ได้ ฉันจะไม่ทำแต่นายห้ามให้ไอ้เซฮุนจนถึงเช้านะ สัญญาก่อน”

     นิ้วเรียวเชยปลายคางของคนตัวเล็กให้เงยขึ้นมาสบตากับเขาอีกครั้ง กดจูบลงไปตรงมุมปากเบาๆ แทมินพยักหน้าช้าๆตอบรับคำสัญญานั้นจนอีกคนที่ดูเหมือนจะเป็นส่วนเกินต้องรีบค้าน

“เลว มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่ง แทมินก็แฟนกูเหมือนกันนะเว้ย!”

           ร่างเล็กหัวเราะคิกคักเมื่อได้ยินอีกคนโวยวาย ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะจงอินยังส่งสายตาหวานๆมาให้ไม่เลิก อ้อมแขนแกร่งค่อยๆประครองแทมินให้ลุกขึ้นมานั่งดีๆแล้วดึงแทมินเข้ามาโอบกอดไว้ด้วยความรัก

          จะมีใครน่าอิจฉาเท่าอีแทมินคนนี้อีกมั้ย? เด็กผู้ชายตัวเล็กๆหน้าหวานๆที่สามารถมีคนรักหน้าตาหล่อเหลาได้ในเวลาเดียวกันถึงสองคน แถมจงอินกับเซฮุนก็ยังรักคนตัวเล็กนี่มาก วันๆเอาแต่แย่งกันเอาใจแทมินคอยประคบประหงมไม่ห่างไปไหน

          ใครบอกว่าความรักเป็นเรื่องของคนสองคน อันที่จริงความรักก็เป็นเรื่องของคนสามคนได้เหมือนกันนะ ..

.

.

.

"อยากดูหนังมั้ย?”

     เซฮุนหันมาถามคนตัวเล็กที่เดินอยู่ตรงกลางระหว่างเขากับจงอินหลังจากที่พวกเขาเดินตามหาแผ่นเกมส์ในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้มาสักพักจนได้มันมันครอบครองในที่สุด

“ไม่อ่ะ ง่วง อยากกลับไปนอน”

     แทมินยู่หน้า เวลาที่ออกมาเดินเล่นกันในที่สาธารณะแบบนี้พวกเขาก็เหมือนเพื่อนกันตามปกติ เดินไปทางไหนก็มักจะมีสาวๆคอยชำเลืองมองแต่แม่พวกนั้นก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าพวกเขาทั้งสามคนไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกันอย่างที่พวกหล่อนเข้าใจ

“อ่า งั้นเราหาอะไรกินก่อนกลับดีมั้ย ที่รักหิวหรือยัง?”

"ก็นิดนึง เซฮุนหิวมั้ยล่ะ" แทมินเอียงคอถาม

"หิวสิ อยากกินแทมินจะแย่แล้วเนี่ย"

"บ้า ฉันหมายถึงข้าวต่างหากเล่า!"

     มือเล็กหยิกต้นแขนของคนที่ชอบพูดจาทะลึ่งเป็นการลงโทษ เซฮุนหัวเราะร่าแสร้งทำเป็นเจ็บมากก่อนจะทำเนียนคว้าร่างเล็กมาเดินกอดคอข้างกายตัวเอง สายตาเจ้าชู้ที่โลมเลียใบหน้าหวานเล่นเอาแทมินเขินจัดจนต้องหันไปสนใจคนตัวสูงอีกคนที่เดินหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์อยู่ข้างๆ

"จงอินอยากกินอะไรอ่ะ"

"ไม่อยาก"

"เป็นอะไรอีก"

"เปล่า" จงอินตอบเสียงแข็งทั้งที่ในใจกำลังอิจฉาเซฮุน เพราะแทมินให้ความสนใจมันมากกว่าเขา

"จะไปเข้าห้องน้ำ รออยู่ตรงนี้แปปนึงละกัน"

     พูดจบก็เดินแยกออกจากเซฮุนและแทมินทันที ร่างเล็กได้แต่หันมามองหน้าเซฮุนด้วยความงงเพราะไม่รู้ว่าจงอินเป็นอะไร ตั้งแต่ซื้อแผ่นเกมส์เสร็จก็เอาแต่เดินเงียบไม่พูดไม่จา ไม่รู้ว่าใครทำอะไรให้ไม่พอใจอีก

          จงอินกับเซฮุนต่างกันก็ตรงนี้แหละ จงอินเป็นคนเงียบ เอาแต่ใจ อารมณ์ร้อน วันๆเอาแต่ทำหน้าง่วงไม่สนใจโลก พูดจาก็ห้วนๆไม่น่าคบ ผิดกับเซฮุนที่มักจะหยอดคำหวานใส่แทมินอยู่เสมอแถมยังทำตัวร่าเริงตลอดเวลา พูดมากและกวนตีนเป็นที่หนึ่ง

         แต่ถ้าถามว่าแทมินรักใครมากกว่า แทมินก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เช่นกัน

"ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก เราไปดูเสื้อร้านนั้นกันดีกว่า"

     เซฮุนเบ้ปากตามหลัง รู้ดีว่าจงอินกำลังทำตัวเรียกร้องความสนใจและมันก็มักจะทำสำเร็จเสมอ วันนี้มันเป็นวันของเขายังไงซะแทมินก็ต้องอยู่กับเขา เขาไม่ยอมปล่อยให้แทมินไปง้อมันแน่

"ตัวนี้น่ารัก แทมใส่ต้องน่ารักมากแน่เลย" เสื้อแขนยาวคอเต่าสีขาวถูกจับมาทาบที่ร่างเล็ก เซฮุนดูจะชอบมันมากเพราะมันน่ารักเหมาะกับแทมิน

"ไม่เอาแล้ว พึ่งจะซื้อไปเอง"

     แทมินดันมือเซฮุนที่ยุ่มย่ามกับร่างกายตัวเองให้ออกห่าง เซฮุนเป็นโรคชอบซื้อเสื้อผ้าให้แทมิน เห็นชุดไหนน่ารักก็มักจะซื้อให้โดยที่ไม่ถามความเห็นของคนใส่สักนิด จนตอนนี้เสื้อผ้าแทมินแทบจะล้นตู้ออกมาอยู่แล้ว

“ต้องเอา ป่ะ ไปลองกัน” เซฮุนชะเง้อมองหาห้องลองชุดก็พบว่ามันอยู่ด้านในสุดของร้านจึงรีบฉุดข้อมือบางของแทมินให้เดินตามเขาไปอย่างเร่งรีบ

          ประตูห้องลองชุดถูกกดล็อคป้องกันคนนอกเข้ามารบกวน เซฮุนไม่ได้อยากให้แทมินลองเสื้ออย่างที่ปากพูด เพราะทันทีที่เข้ามาร่างเล็กก็ถูกดันให้ติดกับผนังตามด้วยร่างสูงที่เข้ามาประชิดตัวแทบจะทันที

“อ้ะ! จะทำอะไรเซฮุน”

“อยากจูบ” เซฮุนลอยหน้าลอยตาพูดแล้วยื่นหน้าเข้าไปหวังจะจูบแทมินให้สมใจอยาก แต่มือเล็กก็ยกขึ้นมาดันหน้าเขาซะก่อน

“ไม่ อย่ามาทะลึ่งในที่สาธรณะแบบนี้นะ” แทมินทำหน้าดุยังไม่ยอมให้เซฮุนทำตามใจ

“จูบนิดเดียวเอง ไอ้จงอินมันได้จูบไปแล้วบนรถแต่เซฮุนยังไม่ได้จูบแทมินเลยนะ” ร่างสูงทำหน้าอ้อนจับมือที่ดันหน้าตัวเองอยู่มาจุมพิตเบาๆ

“เดี๋ยวคืนนี้ก็ได้แล้วไง”

“ขอมัดจำไว้ก่อน”

     ไม่รอให้แทมินปฏิเสธอีก เซฮุนจัดการปิดปากคนในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว แทมินดิ้นน้อยๆแต่ก็สู้แรงคนตัวใหญ่กว่าไม่ไหวเลยได้แต่ยืนนิ่งๆยอมให้คนเอาแต่ใจจูบแต่โดยดี

          ริมฝีปากอิ่มถูกดูดดึงอย่างร้อนแรงจากคนตรงหน้า ขายาวขยับเข้ามาแทรกตรงกลางหว่างขาเรียวสวย มือข้างที่ว่างเริ่มอยู่ไม่สุขล้วงเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตที่แทมินสวมใส่ ลูบไล้ผิวขาวลื่นมืออย่างหลงไหล หน้าท้องแบนราบหดเกร็งเมื่อฝ่ามือหนาลากผ่าน

“อื้อ ..อย่า” แทมินร้องห้ามเพราะเซฮุนทำท่าจะล้วงมือเข้าไปในขอบกางเกง

“อยากกอด”

     จากที่ตอนแรกแค่อยากจูบแต่พอได้ครอบครองริมฝีปากรสหวานของคนสวย เซฮุนก็ชักอยากจะทำมากกว่าจูบ แทมินน่ารักซะจนเขาแทบทนไม่ไหว อยากจะกอดอยากจะรังแกซะเดี๋ยวนี้เลย!

“อ่ะ ไม่! ห้ามทำนะ” แทมินสะดุ้งน้อยๆเมื่อมือหนาลากขึ้นมาวนเวียนแถวๆหน้าอก

“แทมินอ่า อย่าใจร้ายสิ”

“พูดให้รู้เรื่องนะเซฮุน”

     แทมินทำหน้าจริงจัง เมื่อกี๊ก็เกือบโดนจงอินลวนลามบนรถ ตอนนี้ยังจะถูกเซฮุนลวนลามในห้องลองชุดอีก ทำไมวันนี้แฟนของเขาทั้งสองคนถึงได้ลามกนัก!

“ก็ได้ๆไม่เห็นต้องดุเลย”

     เซฮุนถอนหายใจเฮือก ถ้าแทมินยืนกรานแบบนี้แสดงว่าร่างเล็กเอาจริง และถ้าขืนทำให้แทมินโกรธมีหวังเขาอาจจะไม่ได้แตะต้องแทมินไปอีกหลายวัน เท่ากับว่าเป็นการเปิดโอกาสให้จงอินได้จู๋จี๋กับคนตัวเล็กนี่เต็มๆ

จุ๊บ~

     เห็นเซฮุนทำหน้าหงอย ร่างบางก็ไม่อยากใจร้ายมากนัก มือบางโน้มลำคอแกร่งลงมาจุ๊บเบาๆเพื่อเป็นการเอาใจ ทำเอาร่างสูงที่กำลังเซงยิ้มหวานทันที

“จะทำให้หลงไปถึงไหน”

     จมูกโด่งเลื่อนไปคลอเคลียที่แก้มเนียน ยิ่งแทมินน่ารักเซฮุนก็ยิ่งรักมากขึ้นทุกวัน อยากให้แทมินเลือกใครสักคนแต่ก็กลัวทำใจไม่ได้หากคนตัวน้อยไม่เลือกเขาแต่เลือกจงอิน เขาเลยต้องยอมให้ความสัมพันธ์มันค้างคาอยู่แบบนี้ ถึงแทมินจะไม่ได้เป็นของเขาแค่คนเดียว แต่อย่างน้อยเขาก็ยังได้อยู่กับแทมิน ได้รักแทมินต่อไปเรื่อยๆแบบนี้ก็ดีมากแล้ว

“ออกไปกันเถอะ ป่านนี้จงอินคงตามหาแล้ว”

          เสื้อที่เอาเข้ามาลองสรุปก็ไม่ได้ลองเพราะยังไงเซฮุนก็ตั้งใจจะซื้อมันอยู่แล้ว แต่ที่ลากแทมินเข้ามาในห้องนี้ก็เพราะอยากมีเวลาอยู่กับคนรักสองต่อสองบ้าง

          ประตูห้องถูกเปิดออกและทั้งสองคนก็ต้องชะงักเพราะหน้าห้องมีใครอีกคนอีกกำลังยืนกอดอกทำหน้านิ่งๆมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชาอยู่ เซฮุนขมวดคิ้ว เริ่มไม่พอใจจงอินขึ้นมาเหมือนกัน รู้ทั้งรู้ว่าวันนี้มันเป็นวันของเขาทำไมต้องทำตัวเรียกร้องความสนใจขนาดนี้

“กูว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน”

.

.

          ราวๆ20 นาทีที่จงอินกับเซฮุนหายไปคุยกันสองคน ปล่อยให้แทมินนั่งกินช็อคโกแลตปั่นอยู่ในร้านกาแฟเพียงลำพัง จากที่กำลังอารมณ์ดีๆแทมินก็กลับมาหงุดหงิดอีกครั้ง ไม่รู้จะคุยอะไรกันนักกันหนา ถ้าคราวนี้สองคนนั้นทะเลาะกันอีก เขาจะหนีกลับไปอยู่ห้องตัวเองจริงๆด้วย

          นั่งต่ออีกสักครู่ร่างสูงสองคนก็เดินหน้าตาบอกบุญไม่รับเข้ามาในร้าน แทมินรีบเงยขึ้นมองใบหน้าของทั้งคู่ว่ามีรอยพกช้ำมากกว่าเดิมหรือเปล่า พอเห็นว่าไม่มีอะไรผิดแปลกนอกจากรอยตรงมุมปากคนตัวเล็กก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ไปไหนกันมา"

"........" ไม่มีเสียงตอบรับจากใครทั้งนั้น เพราะแทมินไม่ได้เอ่ยชื่อว่าถามคำถามนี้กับใคร

          ยิ่งถูกทั้งสองคนบึ้งตึงใส่แทมินก็ยิ่งงง ใบหน้าหวานเริ่มไม่สบอารมณ์กำลังจะเอ่ยปากถามอีกครั้ง แต่เซฮุนก็ยื่นมือมาคว้าข้อมือเล็กแล้วดึงแทมินให้ลุกขึ้นซะก่อน

          จงอินมองการกระทำของเซฮุนโดยที่ไม่ปริปากพูดอะไร พอเซฮุนจูงแทมินเดินออกไปเขาก็เดินล้วงกระเป๋าตามไปเงียบๆ สายตาคมจับจ้องมือที่สอดประสานกันของคนสองคนที่เดินข้างหน้าด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

          พอมาถึงรถเซฮุนก็เปิดประตูด้านข้างคนขับหวังจะให้แทมินนั่งข้างหน้าคู่กับตัวเอง แค่คนที่เดินตามมาติดๆก็รีบคว้าแขนแทมินไว้ไม่ยอมให้แทมินได้นั่งข้างหน้าอย่างที่เซฮุนต้องการ

"นั่งข้างหลังกับฉันแทมิน" ถึงปากจะเอ่ยชื่อแทมินแต่สายตากลับจ้องเขม็งไปที่อีกคน เซฮุนหลับตาข่มอารมณ์ยกมือขึ้นเสยผมก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"มึงเป็นเหี้ยอะไรมากมั้ย วันนี้มันเป็นวันของกูไม่ใช่รึไง!"

"วันของมึง แต่กูจะให้แทมินนั่งกับกู มึงจะทำไม"

     จงอินตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัว สายตาดุดันของชายหนุ่มที่จ้องมองกันเริ่มทำให้แทมินรู้สึกกลัว มือข้างที่ประสานกับมือเซฮุนถูกสะบัดออก แขนข้างที่โดนจงอินจับก็ถูกสะบัดออกเช่นกัน

"?"

"ฉันจะนั่งข้างหลัง" ร่างเล็กมองหน้าแฟนหนุ่มของตัวเองสลับกันไปมา คำตอบของแทมินทำให้จงอินต้องยิ้มเย้ยอีกฝ่ายอย่างสะใจ แต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มเมื่อแทมินพูดต่อ

"คนเดียว"

     พูดจบคนตัวเล็กก็ก้าวไปเปิดประตูด้านหลังและเข้าไปนั่งเรียบร้อยโดยที่ทั้งสองหนุ่มได้แต่ยืนมองหน้ากันเหวอๆ และก็เป็นเซฮุนได้โอกาสเยาะเย้ยคืนบ้าง

"หึ เค้าไม่ได้จะนั่งกับมึง" คิ้วเข้มยักใส่จงอินตบท้ายแล้วรีบเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ แต่ก่อนจะเข้าไปนั่งก็ยังไม่วายหันมาบอกคนที่ยังยืนนิ่งอยู่อีกรอบ

"มึงจะกลับเองก็ได้นะ เดี๋ยวกูพาแทมินเล่นจ้ำจี้รอ"

     สิ้นเสียงเย้ยเจ้าของรถก็เข้าประจำตำแหน่งคนขับ จงอินไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไปสีหน้ายังคงเรียบเฉย แต่ก็ต้องยอมพาตัวเองเข้าไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้เซฮุนอย่างไม่มีทางเลือก

          กว่าจะถึงคอนโดแทมินต้องนั่งทนกับบรรยากาศน่าอึดอัดเกือบๆหนึ่งชั่วโมง ร่างเล็กทั้งชวนคุยทั้งหาเรื่องตลกมาเล่าหวังให้คนสองคนที่นั่งอยู่เบาะหน้าอารมณ์ดีและเลิกบึ้งตึงใส่กัน แต่สุดท้ายแทมินก็ต้องยอมแพ้เอนตัวพิงเบาะหลังแล้วยกแขนขึ้นมากอดอก ใบหน้าหวานงองุ้มเพราะนอกจากเรื่องตลกที่เล่าจะไม่ทำให้ทั้งสองคนขำแล้ว จงอินกับเซฮุนยังเมินหันหน้าหนีเขาอีกต่างหาก!

          พอขึ้นมาถึงห้องต่างคนก็ต่างเดินเข้าห้องนอนของตัวเอง แทมินผู้ซึ่งไม่มีห้องเป็นของตัวเองแต่วันนี้เป็นวันของเซฮุนเลยถูกร่างสูงลากเข้าห้องมาอย่างเร่งรีบ ริมฝีปากอิ่มถูกจู่โจมทันทีที่ประตูห้องปิดลง แผ่นหลังบอบบางถูกดันให้ชิดติดกับประตู คนใจร้อนแทบจะฉีกทึ้งเสื้อผ้าบนร่างกายแทมินออกแต่ก็ต้องห้ามใจไว้

"อื้ออ"

     เสียงหวานครางแผ่วอยู่ในลำคอ ยกแขนขึ้นมาคล้องคอเซฮุน หลับตาพริ้มปล่อยให้ฝ่ามือหนาสอดเข้ามาในเสื้อลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียน ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานในโพรงปากเล็กอีกครั้ง ดูดดึงริมฝีปากอิ่มซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่รู้เบื่อ

"ใจเย็นสิ" แทมินปรือตามองใบหน้าหล่อที่ยอมผละริมฝีปากออกมาให้เขาได้หายใจ แต่ก็ยังคลอเคลียจูบซับอยู่ที่แก้มใส

"ไม่เย็นแล้ว! ไปอาบน้ำกัน" ไม่ปล่อยให้แทมินต้องเดินให้เสียเวลา แขนแข็งแรงจัดการอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาแนบอก จูบซ้ำอีกทีเพราะแทมินทำหน้าอ้อนเหมือนลูกแมว

"ยั่วอ่ะ เซฮุนจะไม่ทน!"

.

.

.

     ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่หายเข้าไปกับเซฮุนเป็นชั่วโมง พวงแก้มเอิบอิ่มขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะน้ำอุ่นๆที่เซฮุนบรรจงอาบให้ แต่กว่าจะได้อาบแบบจริงจังแทมินก็แทบจะหมดเรี่ยวแรงเพราะถูกร่างสูงทั้งฟัด ทั้งกอด สุดท้ายก็เลยเถิดไปถึงไหนต่อไหน ยังดีที่เซฮุนไม่ได้คึกอะไรมาก แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้แทมินสูญเสียพลังงานไปมากพอสมควร

     คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความแปลกใจทันทีที่ก้าวออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอเข้ากับคนตัวสูงที่เป็นคนรักของตัวเองอีกคน จงอินนั่งอยู่ตรงขอบเตียงในสภาพที่ท่อนบนไม่มีเสื้อสวมใส่ อวดกล้ามหน้าท้องเท่ห์ๆที่ไม่ได้มีเยอะจนดูน่ากลัวแถมยังเรียงกันเป็นคลื่นๆอย่างสวยงาม และมันก็สามารถทำให้แทมินใจสั่นเกือบทุกครั้งเวลาที่ได้เห็นหรือได้สัมผัสมัน

     เซฮุนที่เดินตามออกมาจำต้องหยุดชะงักตามร่างเล็กแล้วเหลือบไปมองเพื่อนตัวเองที่กำลังนั่งเพ่งสายตาไปยังจอทีวีเครื่องใหญ่ที่ถูกต่อเข้ากับเครื่องเล่นเกมส์ ปรากฎภาพสีเขียวของพื้นสนามหญ้าที่เซฮุนมองปราดเดียวก็รู้ว่ามันคือเกมส์ฟุตบอลเวอร์ชั่นใหม่ล่าสุดที่พึ่งซื้อกันมา

     แล้วแทมินก็ต้องแปลกใจอีกรอบที่เซฮุนเดินไปแต่งตัวทำเหมือนจงอินเป็นเพียงธาตุอากาศที่มองไม่เห็น ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังจะกัดกันอยู่เลย ดวงตากลมมองร่างสูงทั้งสองคนสลับกันไปมา รู้สึกโล่งใจนิดๆที่คนรักของเขาไม่ได้มีท่าทีบึ้งตึงใส่กันเหมือนเดิมแล้ว

     ขาเรียวก้าวเดินเข้าไปหาคนที่นั่งกดจอยเกมส์อยู่บนเตียงเหมือนอยากรู้ว่าจงอินกำลังเล่นอะไรอยู่ ทันทีที่แทมินเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างๆ จงอินก็เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะฉุดร่างเล็กที่ยืนยิ้มแฉ่งให้ลงมานั่งด้วยกัน ขายาวขยับให้กว้างขึ้นอีกนิดเพื่อเว้นที่ให้คนตัวเล็กได้แทรกกายนั่งอยู่ระหว่างกลาง ท่อนแขนแกร่งโอบทับให้แทมินเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด มือหนาที่ถือจอยเกมส์กลับมาบรรจบกันอีกครั้งโดยมีคนตัวเล็กนั่งทำหน้าตาน่ารักอยู่ในอ้อมแขน

“เมื่อไหร่จะสอนฉันเล่นมั่งอ่ะ”

     เสียงหวานพูดเหมือนตัดเพ้อ สายตาจับจ้องไปที่เกมส์ฟุตบอลในจอทีวีเครื่องใหญ่ตรงหน้า แทมินเห็นจงอินกับเซฮุนเล่นเกมส์ด้วยกันเกือบทุกวันก็อยากจะมีส่วนร่วมร่วมบ้าง เพราะมันก็ดูน่าสนุกดี แต่ทุกครั้งที่ขอให้ช่วยสอนก็ไม่มีใครสนใจอยากจะสอนแทมินเลยสักคน

“อยากเล่นหรอ?”

“อื้อ”

     หันมาพยักหน้าให้คนด้านหลังอย่างดีใจ ปกติเวลาแทมินพูดแบบนี้จงอินจะตอบกลับทันทีว่าไม่! แต่วันนี้กลับถามว่าอยากเล่นหรอ แทมินไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย?

“เดี๋ยวให้เซฮุนสอน”

     จงอินตอบกลับเรียบๆ สายตายังไม่ละจากจอเบื้องหน้าทั้งๆที่ตอนนี้มีใบหน้าน่ารักมาลอยหน้าลอยตาอยู่ใกล้ๆ แทมินมุ่ยหน้าพลางชำเลืองมองคนที่ถูกพาดพิง เซฮุนยืนอยู่ตรงตู้เสื้อผ้าใส่กางเกงนอนขายาวและกำลังจะหยิบเสื้อกล้ามมาสวม ร่างเล็กมองตามอยู่อีกแปปเดียวก็เห็นคนที่ตัวเองกำลังมองเดินตรงมาทางพวกเขา 

     มือหนายื่นมาจับต้นแขนเรียวแล้วดึงให้ลุกขึ้นทั้งๆที่แทมินยังอยู่ในอ้อมกอดของใครอีกคน แทมินเลิกลั่กกลัวจงอินไม่พอใจแล้วทั้งคู่อาจจะกลับไปแยกเขี้ยวขู่กันอีกรอบ แต่สิ่งที่แทมินคิดดันผิดคาด เพราะนอกจากจงอินจะไม่แสดงอาการอะไรแล้ว  จงอินยังยอมปล่อยร่างเล็กให้กับเซฮุนอย่างง่ายดายอีกด้วย

          แทมินลุกขึ้นตามแรงดึงของร่างสูง แต่พอเห็นว่าเซฮุนจะพาตนขึ้นเตียงก็รีบขืนตัวเอาไว้

“ขอแต่งตัวแปปนึง”

     ตอนนี้แทมินมีแค่ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวที่เซฮุนเป็นคนใส่ให้ติดกายอยู่เพียงอย่างเดียว ถ้าจะให้เซฮุนสอนเล่นเกมส์ก็ขอให้เขาได้ใส่เสื้อผ้าหน่อยเถอะ เพราะหัวสมองแบบเขาคงต้องใช้เวลาเรียนรู้และทำความเข้าใจนานกว่าคนปกติแน่นอน

“เสียเวลา”

     มือหนาไม่ยอมปล่อยคนตัวเล็กไปง่ายๆ ก้าวขึ้นเตียงไปนั่งพิงกับหัวเตียงโดยมีหมอนใบใหญ่รองอยู่ด้านหลัง แทมินที่โดนดึงขึ้นมาด้วยถูกรวบให้มานั่งซ้อนเอนตัวพิงกับกายหนา วงแขนแกร่งโอบร่างเล็กเอาไว้เหมือนกับที่จงอินทำเมื่อกี้เป๊ะ

“มาไอ้จงอิน! เดิมพันระหว่างมึงกับกู หึหึ ..ที่รักหยิบจอยให้หน่อยครับ”

     คลายอ้อมกอดชั่วคราวเพื่อให้คนตัวเล็กเอื้อมไปหยิบจอยเกมส์ที่วางอยู่ตรงปลายเตียงข้างๆจงอิน แทมินคลานไปหยิบมันมาให้อย่างว่าง่าย จนเซฮุนต้องยกมือขึ้นมาบิดแก้มนิ่มๆด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนจะรวบร่างเล็กให้กลับมานั่งพิงแผ่นอกกว้างของตัวเองเหมือนเดิม

          เกมส์ฟุตบอลที่ปรากฏอยู่ในหน้าจอทีวีขนาด 55 นิ้วถูกเซตใหม่ให้เป็นการเล่นแบบแข่งสองคน มันเป็นเรื่องปกติของคนร่างสูงที่ชอบเล่นเกมส์แข่งกันเป็นประจำอยู่แล้ว แทมินนั่งจ้องหน้าจอตาแป๋ว ส่งเสียงหวานๆเชียร์แฟนตัวเองอย่างตื่นเต้น พอเซฮุนแย่งลูกบอลมาได้ก็เชียร์เซฮุน แต่พอจงอินแย่งลูกบอลกลับคืนไปได้ก็ร้องเชียร์จงอิน

“จะอยู่ฝั่งใครกันแน่ห๊ะแทมิน!” เซฮุนทำเสียงดุคนในอ้อมกอด

“ใครชนะก็อยู่ฝั่งนั้นแหละ อิอิ แล้วทำไมยิงไม่เข้ากันสักทีเนี่ย!” คนนั่งดูชักจะหงุดหงิด เพราะเวลาในเกมส์จะหมดอยู่แล้วแต่ก็ยังไม่มีใครยิงลูกบอลเข้าประตูได้สักลูก ทั้งที่น่าจะซัดกันไปคนละสามสี่ลูกได้แล้ว

     ทำไมวันนี้เกมส์มันดูดุเดือดไม่มีใครยอมใคร แถมเซฮุนกับจงอินก็ดูจริงจังกับการเล่นมากกว่าทุกครั้ง -__-

     คนเสียเปรียบจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเซฮุน เพราะคนในอ้อมกอดชอบขยับตัวยุกยิกลุ้นแบบเกินเหตุ ร่างสูงแอบจิ้ปากเบาๆ เหล่มองร่างเล็กที่แทบจะแย่งจอยในมือของเขาไปเล่นเองอยู่แล้ว!

     และในที่สุดคนที่ไม่มีสมาธิเล่นเพราะเอาแต่สนใจแทมินก็เผลอกดผิด เปิดโอกาสให้จงอินวิ่งเข้ามาแย่งลูกบอลที่เขากำลังจะซัดมันเข้าประตูและเกือบจะเป็นฝ่ายชนะได้แล้วแท้ๆ!

“สัส! จงอิน ไอ้หน้าด้าน!”

“หึ ก็มึงโง่ ..กูปิดเกมส์เลยละกันนะ” สิ้นเสียงเยาะเย้ย ตัวละครของจงอินในเกมส์ก็ใช้เท้าซ้ายเตะลูกบอลเข้าโกลไปแบบเน้นๆ

“เหี้ยเอ๊ย!” เซฮุนสบถอย่างหัวเสีย โยนจอยเกมส์ทิ้งลงข้างตัว

“อ่ะ.. เข้าแล้ว จงอินชนะแล้ว! เซฮุนอ่า ไม่เป็นไรนะ โอ๋เอ๋ๆ”

     แทมินหันไปปลอบใจคนข้างหลังแต่ก็ยิ้มล้อเลียนคนแพ้อย่างทะเล้น เซฮุนถอนหายใจเซงๆจ้องหน้าคนรักด้วยสีหน้าแปลกๆ เหมือนไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วย

“.......”

          เงียบ ..ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเพราะเซฮุนไม่ได้ต่อล้อต่อเถียง แทมินที่กำลังยิ้มร่าเลยต้องหุบยิ้มแล้วขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ ก่อนจะหันกลับมามองอีกคนที่ไม่ได้พูดอะไรสักคำหลังจากเกมส์จบ ทั้งที่ปกติถ้าใครชนะจะต้องรีบพูดยกยอตัวเองเย้ยใส่คนที่แพ้สิถึงจะถูก

“เป็นไรกันอ่ะ แค่เล่นเกมส์ต้องเครียดกันขนาดนี้เลยหรอ?”

     แทมินทำหน้าสงสัย แต่ก็เหมือนเดิม คือไม่มีเสียงใครตอบกลับเลยสักคน แต่อยู่ๆจงอินก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข่าขึ้นมาบนเตียงพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก มันยิ่งทำให้ร่างเล็กงงเข้าไปใหญ่ ข้อเท้าเล็กถูกจงอินยื่นมือมาจับ แทมินสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจรีบชักขาเรียวให้พ้นมือหนาแต่ก็ไม่ทันการ เลยตั้งท่าจะลุกหนี

     หมับ!

“อ๊ะ! เซฮุนปล่อยนะ”

     มือหนาของอีกคว้าหมับเข้าที่เอวบางรั้งให้แทมินหนีไปไหนไม่ได้ ร่างเล็กดิ้นเร่าๆอยู่ในอ้อมกอด รู้สึกมีลางสังหรณ์แปลกๆว่าเซฮุนกับจงอินอาจจะเล่นอะไรแผลงๆซึ่งมันคงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับแทมินแน่นอน

“จะทำอะไรกัน อย่ามาเล่นอะไรบ้าๆนะ!”

“จะสอนที่รักเล่นเกมส์ไงครับ นั่งนิ่งๆสิ” เซฮุนกระซิบที่ข้างหู รวบร่างเล็กไว้แนบอกให้แน่นยิ่งกว่าตอนแรก หยิบจอยเกมส์ที่พึ่งจะโยนทิ้งขึ้นมาถือ

“นี่พวกนายจะแกล้งฉันใช่มั้ย ตอนแรกยังทะเลาะกันอยู่เลยอ่ะ!”

     แทมินเริ่มประติดประต่อเรื่องราว เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาจงอินกับเซฮุนพึ่งจะต่อยกันไปแล้วก็ทะเลาะกันมาตลอดทาง แต่ตอนนี้กลับมาช่วยกันจับตัวเขาไว้ มันหมายความว่ายังไง?

“พวกฉันทะเลาะกันตอนไหน? ก็แค่ตกลงกันไม่ได้นิดหน่อย” จงอินพูดเสียงเรียบ แทมินคิดไปเองทั้งนั้นว่าพวกเขาทะเลาะกัน จริงๆแล้วเขากับเซฮุนก็แค่ตกลงกันไม่ได้ ..

          เรื่องของรางวัลสำหรับคนชนะในเกมส์นี้ยังไงล่ะ หึหึ

          จงอินขี้เกียจอธิบายอะไรต่อเพราะเรื่องมันยาว เผลอๆบอกไปแทมินก็อาจจะงอนและไม่เห็นด้วยกับเรื่องที่พวกเขากำลังจะทำ มือที่ยังค้างอยู่ที่ข้อเท้าเล็กรีบจับเรียวขาขาวๆให้แยกออกจากกัน ไม่ปล่อยให้เจ้าของร่างตั้งตัวเลยสักนิด

“อะ ..ไอ้บ้าจงอิน!”

     แทมินเบิกตากว้าง จะหนีก็หนีไม่ได้เพราะเซฮุนไม่ยอมปล่อยแถมยังร่วมมือกับจงอินโดยการช่วยกระตุกเชือกชุดคลุมอาบน้ำตรงเอวบางให้มันหลุดออก จับดึงชุดคลุมให้เลื่อนหลุดจากใหล่มนและปล่อยให้มันค้างอยู่ที่ข้อศอก ไม่ได้ถอดมันออกไปจากร่างกายขาวนวลเนียนของแทมิน

“เซฮุน!”

“ขอโทษ ..รักแทมนะ แต่ที่รักทำเค้าแพ้อ่ะT^T”

     เซฮุนทำหน้าหงอย เศร้าทั้งกายเศร้าทั้งใจ กำจอยเกมส์ในมือแน่นมากเพราะผิวขาวๆของคนรักมันกระแทกตากระแทกใจ อยากจะขว้างจอยใส่หน้าไอ้จงอินแล้วส่งมือไปสำรวจร่างเล็กให้ทั่วทุกซอกทุกมุมทั้งที่ก็พึ่งได้สัมผัสไป

 แต่ ..

          กฎของคนแพ้คือ.. ห้ามเตะต้องแทมิน

  

           จงอินผละมือออกจากข้อเท้าแล้วเปลี่ยนมาจับเนื้อนิ่มๆบริเวณสะโพกเนียน ออกแรงยกและรั้งมันเข้ามาเพื่อให้ร่างเล็กเอนตัวลงมาอีกหน่อย คนที่ทำตัวเป็นพนักพิงจำเป็นให้แทมินจึงต้องขยับตามไปด้วย เซฮุนยังนั่งเอนตัวพิงหัวเตียงโดยมีคนตัวเล็กซ้อนอยู่ที่ด้านหน้าถึงแม้จะไม่มีสิทธิ์ครอบครองคนรักเพราะดันเป็นคนแพ้ แต่อย่างน้อยก็ขอให้เขาได้กอดแทมินสักนิดก็ยังดี

“พวกนายมันเผด็จการ คิดจะทำอะไรกับฉันก็ได้งั้นหรอ!"

ร่างเล็กหยุดดิ้นเพราะรู้ว่าต่อให้ดิ้นให้ตายยังไงก็ไม่มีทางรอด คนนึงคอยกอดล็อคจากทางด้านหลังส่วนอีกคนก็คอยบังคับท่าทางอยู่ข้างหน้า ..ร่วมมือร่วมใจกันขนาดนี้แล้วอีแทมินจะหนีไปไหนได้!

“จงอินมันเป็นคนต้นคิดนะที่รัก”

“แต่มึงเป็นคนคิดแผน กูแค่บอกว่าเราสามคนน่าจะหาอะไรสนุกๆทำกัน”

“..........”

          จงอินไม่ปล่อยให้ตัวเองเป็นคนผิดอยู่ฝ่ายเดียวเพราะเซฮุนก็เลวไม่น้อยไปกว่าเขา เขาเป็นคนริเริ่มความคิดอยากจะแกล้งแทมินก็จริงแต่ไอ้เรื่องแข่งเล่นเกมส์นี่มันแผนการไอ้เซฮุนล้วนๆยังจะหน้าด้านโยนความผิดให้คนอื่นอีก

          ‘คนชนะจะได้แทมินส่วนคนแพ้ห้ามเตะต้องเด็ดขาด ..ถ้ามึงแพ้มึงต้องนั่งดูกูกับแทมิน แต่ถ้ากูแพ้กูก็จะนั่งดูมึงกับที่รักของกู ..มึงกล้าวัดความอดทนของตัวเองมั้ยล่ะ?’

          สาบานเลยว่าคำพูดนี้มันหลุดออกมาจากปากของโอเซฮุน ผู้ที่มั่นหน้ามั่นโหนกว่าตัวเองจะต้องชนะแน่ๆถึงได้กล้าเสนอความคิดนี้ขึ้นมา แต่คิมจงอินเองก็มั่นไม่แพ้กันถึงได้กล้ารับคำท้านี้อย่างไม่ลังเล

“ไอ้เหี้ยพูดมาก! มึงจะทำไม่ทำกูจะช่วยจับ! ไม่งั้นกูจะปล่อยแทมินแล้วนะ”

          เซฮุนชักหมั่นไส้อยากจะปล่อยแทมินไปจริงๆ การที่ต้องมานั่งดูแทมินโดนทำอะไรแบบนี้คิดว่าเขาจะทนได้หรือไง? แต่ในเมื่อเขาเป็นคนพูดเขาก็จะยอมรับกับสิ่งที่พูดออกไป แต่ถ้าแทมินต่อต้านหรือโกรธขึ้นมาจริงๆพวกเขาก็คุยกันแล้วว่าจะไม่ทำเพราะอะไรที่ทำให้แทมินไม่มีความสุข พวกเขาก็ไม่มีความสุขเหมือนกันนั่นแหละ

“โอเซฮุน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” แทมินยังหน้างอแต่ก็ยังไม่ได้แสดงอาการว่าโกรธจริงจัง

          เมื่อคนร่างบางเริ่มแผลงฤทธิ์เซฮุนก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ส่วนจงอินก็จัดการจับยึดขาเรียวให้แยกออกกว้างอีกครั้งพร้อมกับรีบแทรกตัวเข้าไปอยู่ตรงกลาง โน้มกายลงไปประกบจูบกับคนตัวเล็กโดยมีเซฮุนคอยเหลือบมองอยู่เป็นระยะ

          ลิ้นร้อนชอนไชเข้าไปในโพรงปากหวานกวาดต้อนเรียวลิ้นที่ยังไม่ยอมจำนนของเด็กดื้อ จงอินรู้ว่าต้องทำยังไงแทมินถึงจะยอมอ่อนลง ร่างบางพิงแนบชิดอยู่กับแผ่นอกกว้างจับขยุ้มเนื้อผ้าตรงต้นขาแกร่งของคนด้านหลังเป็นที่ยึดเหนี่ยว

“ฮึ่ก ..อื้ม”

          ริมฝีปากอิ่มถูกดูดดึงด้วยสัมผัสอ่อนโยน แทมินเริ่มนิ่งและยอมรับรสจูบของคนตรงหน้าอย่างปฏิเสธไม่ได้ จงอินจูบย้ำๆเอาความอ่อนโยนเข้าสู้ค่อยๆเคลื่อนริมฝีปากจูบซับที่มุมปากลากผ่านลงมาที่สันกรามเล็ก ใบหน้าหวานเงยขึ้นจนสุดคอเปิดทางให้จงอินซุกหน้าลงที่ซอกคอระหงส์ของตัวเองโดยไร้การขัดขืน

          เซฮุนเบือนหน้าหนีทั้งสองคนที่กำลังนัวเนียกันอยู่ตรงหน้า พยายามไม่สนใจใบหน้าแดงก่ำที่เงยขึ้นและเบี่ยงหันมาทางเขา ริมฝีปากอิ่มเผยอหลุดเสียงครางหวานออกมาอย่างห้ามไม่ได้ การเล้าโลมด้วยสัมผัสอ่อนโยนของจงอินกำลังทำให้แทมินเคลิบเคลิ้มและยอมจำนนให้ร่างสูงเสพสมร่างกายของตนได้ตามใจต้องการ

          จงอินไล้ริมฝีปากขบเม้มจากซอกคอขาวมาหยุดอยู่ที่แผ่นอกบาง ยอดอกสีอ่อนคือสิ่งที่กำลังยั่วยวนและจงอินก็ไม่ลังเลที่จะใช้ริมฝีปากหยอกล้อฉกชิมหาความหวานจากมัน

“อ้ะ!.. อ๊า”

         ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อปลายลิ้นร้อนเตะลงที่หน้าอกของตน ร่างสูงด้านหลังเปลี่ยนจากการโอบกอดมาเป็นการกอดเอวบางไว้เฉยๆส่วนมืออีกข้างก็เลื่อนมาจับประสานนิ้วกับมือเล็กของแทมินเพื่อให้คนที่กำลังถูกรุกรานได้บีบระบายความอัดอั้นลงมาที่เขา ยิ่งแทมินบีบแรงเซฮุนก็ยิ่งรับรู้ได้ว่าคนรักกำลังรู้สึกมากขนาดไหน

          ยอดอกสีอ่อนถูกดูดและขบกัดจนมันแข็งขืนกลายเป็นสีแดงช้ำ เจ้าของร่างแอ่นกายบิดเร้าไปตามอารมณ์วาบหวามที่จงอินเป็นคนปลุกมันขึ้นมา มือข้างที่ไม่ได้ถูกเซฮุนจับเคลื่อนไปลูบๆคลำๆแบบมั่วๆเพราะรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังดุนดันตัวเองอยู่

          เซฮุนหลุบตามองใบหน้าหวานทันทีที่มือบางคลำสะเปะสะปะมาเเตะอยู่ตรงส่วนกลางลำตัวของเขา แทมินปรือตาสบเข้ากับดวงตาคมของเซฮุนพลางยกมือหนีจากส่วนนั้นเมื่อรู้ตัวว่ากำลังเเตะต้องอยู่กับอะไร ร่างสูงขบกรามแน่นข่มอารมณ์ที่เริ่มจะพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆและเขาก็กำลังจะทนไม่ไหว ริมฝีปากบวมเจ่อที่เผยอส่งเสียงร้องครวญครางยิ่งทำให้เซฮุนอยากจะก้มลงไปปิดมันเอาไว้แต่ก็ทำได้แค่ยกมือไปแตะและใช้นิ้วลูบคลึงมันเบาๆ

“อ่ะ.. อ๊า! จงอิน ฮื่อ..”

          คิ้วเรียวขมวดเป็นปมเมื่อจงอินซุกหน้าลงที่หน้าท้องแบนราบใกล้กับส่วนอ่อนไหวมากขึ้นทุกที ขบเม้มสร้างรอยรักทับกับรอยเดิมที่ทั้งตัวเองและเซฮุนเป็นคนตีตรามันเอาไว้ ฟันซี่เล็กขบกัดริมฝีปากตัวเองอย่างอดทนอดกลั้น ดวงตาคู่สวยหรี่ปรือส่งสายตาอ้อนๆให้เซฮุนเหมือนขอความช่วยเหลือซึ่งร่างสูงก็แทบจะห้ามใจไม่อยู่ มือที่ใช้คลึงริมฝีปากอิ่มเลื่อนมาเกลี่ยผมด้านหน้าของแทมินเพื่อที่จะมองใบหน้าหวานยามไร้สิ่งบดบังได้แบบชัดๆ

“อย่าครางชื่อมันต่อหน้าฉันสิ ฉันอิจฉานะ” เซฮุนทำหน้าเศร้า ไม่อยากได้ยินเสียงหวานๆของแทมินร้องเรียกชื่อคนอื่นต่อหน้าเขาเพราะมันทำให้เขาอิจฉาและรู้สึกหวงคนตัวเล็กขึ้นมาจับใจ

“ความอดทนมึงสูงกว่าที่กูคิดนะ หึ..”

          จงอินเหลือบตาขึ้นมอง รู้ดีว่าเพื่อนกำลังทรมานขนาดไหนที่ต้องทนเห็นแทมินโดนเขาเล้าโลมต่อหน้าต่อตา จงอินรู้ว่าเซฮุนรักแทมินมากแต่เขาเองก็รักแทมินมากเหมือนกัน ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้แทมินเลือกใครสักคนจะได้ไม่ต้องค้างคากันอยู่แบบนี้ 

“กูว่า.. กูกำลังจะทนไม่ไหว”

“กูไม่ห้ามถ้ามึงจะผิดกติกา แต่มึงต้องถามแทมินก่อนว่าโอเคมั้ย และที่สำคัญ.. ตรงนี้ของกู มึงห้ามยุ่ง”

          ตรงนี้ที่ว่าเป็นอันรู้กันว่าตรงไหน จงอินไม่ว่าถ้าเซฮุนจะเตะต้องแทมินเพียงแต่ว่าควรจะถามคนตัวเล็กก่อนว่าเต็มใจยอมมั้ย เขาไม่อยากให้แทมินคิดว่าตัวเองกำลังถูกรุมหรือถูกขืนใจ ที่พวกเขาทำก็เพราะความรักไม่ได้เห็นแทมินเป็นที่ระบายอารมณ์หรือสิ่งของที่คิดจะทำอะไรด้วยก็ได้ พวกเขาไม่อยากให้แทมินรู้สึกแบบนั้น

          แทมินไม่รู้ว่าจงอินกับเซฮุนตกลงอะไรกันไว้แต่ก็พอจะเดาออกเพราะสิ่งที่ได้ยินมันค่อนข้างชัดเจน ถ้าถามว่าแทมินโอเคมั้ยกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ ..แทมินโอเคและไม่คิดจะโทษจงอินกับเซฮุนเลยด้วยซ้ำ เพราะถ้าถามว่าใครผิดก็คงเป็นตัวเขาเองคนเดียวที่ผิด เขาเองที่เป็นคนเห็นแก่ตัวสองจิตสองใจเลือกใครไม่ได้ เขาต่างหากที่ทำให้คนรักคิดมากและรู้สึกไม่ดีที่ต้องเห็นเขาเป็นของใครอีกคนทั้งๆที่สองคนนี้ไม่จำเป็นต้องแคร์หรือต้องมาอดทนอะไรกับคนธรรมดาที่ไม่มีอะไรเลยอย่างเขาด้วยซ้ำ

          แต่จงอินกับเซฮุนก็เลือกที่จะยอมรับความเห็นแก่ตัวของแทมิน ยอมอยู่ด้วยกันแบบนี้แล้วยังคอยดูแลไม่เคยปล่อยให้แทมินต้องลำบาก ที่ผ่านมามันพิสูจน์หมดแล้วว่าทั้งสองคนไม่ได้ต้องการแค่ร่างกาย แทมินเป็นคนที่จงอินกับเซฮุนรักแล้วทำไมแทมินจะยอมไม่ได้ถ้าคนรักต้องการ..

          แทมินยอมได้ทุกอย่างหากมันเป็นสิ่งที่ทำให้เราสามคนมีความสุขด้วยกัน

“..........”

“ขอจูบได้ป่าว?” เซฮุนถามเสียงอ่อยดูน่าสงสาร เขาทนไม่แตะต้องแทมินไม่ไหวแล้ว

“ถ้าบอกว่าไม่ได้ล่ะ”

          แทมินแกล้งทำหน้าเครียดพูดเสียงแข็งอยากรู้ว่าเซฮุนจะทำยังไงถ้าเขาไม่ยอม ซึ่งคำตอบที่ได้ก็ทำเอาร่างสูงหน้าเจื่อนมองหน้าแทมินเหมือนชีวิตหมดสิ้นแล้วทุกอย่าง

“ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ”

“จริงเหรอ? แล้วเซ ..อ้ะ! ..อื้อออ!”

          พูดยังไม่ทันจบก็ต้องปล่อยเสียงครางออกมากะทันหัน เพราะส่วนอ่อนไหวถูกจงอินจับและโพรงปากร้อนก็ครอบลงมาไม่ทันให้แทมินได้เตรียมตัวเตรียมใจ มือเล็กเหนี่ยวรั้งต้นคอหนาให้เซฮุนโน้มลงมาประกบจูบกับตัวเองทั้งที่พึ่งจะแกล้งปฏิเสธไป ใบหน้าสวยเงยขึ้นบดเบียดริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากของอีกคนไม่มีช่องว่างให้เสียงหวานหลุดครางออกมาได้

         จงอินแอบเหลือบตาขึ้นมองพลางยกยิ้มในใจเมื่อช่วยเพื่อนได้สำเร็จ ปลายลิ้นร้อนไล้เล็มไปตามขนาดที่น่ารักสมตัวผู้เป็นเจ้าของพร้อมกับใช้ฝ่ามือใหญ่กอบกุมและเริ่มชักนำให้ร่างเล็กต้องบิดเร้าร่างกาย

          เซฮุนที่ถูกดึงไปจูบรู้ดีว่าเพื่อนช่วยเปิดโอกาสให้จึงรีบสานต่อโดยการเอื้อมมืออ้อมไปด้านหลังบั้นท้ายกลมกลึง แตะนิ้วเรียวยาวลงที่ช่องทางสีสวยก่อนจะกดนิ้วกลางให้จมหายเข้าไปในกายเล็กทันที แทมินสะดุ้งเฮือกบีบมืออีกข้างที่จับประสานกับเซฮุนอยู่ด้วยความตกใจ

“อึก ..อื้ออ ฮื้อ”

          ดวงตาคู่สวยมีน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาเต็มเบ้า ความรู้สึกเจ็บจากด้านหลังและความรู้สึกเสียววาบที่ด้านหน้าตีกันมั่วซั่วจนต้องระบายทุกอย่างผ่านริมฝีปากที่กำลังบดจูบกันอย่างร้อนแรง เซฮุนปล่อยให้ร่างเล็กเป็นคนควบคุมแทรกลิ้นเข้ามาในปากตัวเองแต่นิ้วที่สอดเข้าไปในช่องทางคับแคบกลับขยับเข้าออกด้วยจังหวะที่เร็วขึ้น จากหนึ่งนิ้วเพิ่มเป็นสองนิ้วหมุนคว้านหาจุดเสียวจนแทมินทนไม่ไหวต้องผละใบหน้าออกแล้วปล่อยเสียงครางดังลั่นไปทั่วห้อง

“อ้ะ!..อื้มม ..อ๊าาา! เซฮุน.. ”

          คิ้วบางขมวดมุ่นน้ำตาที่เอ่อคลอไหลออกมาจากหางตาในที่สุด เซฮุนจ้องมองเสี้ยวหน้าเร้าอารมณ์ของร่างเล็กสักพักแล้วค่อยก้มลงซุกไซร้หาความหอมหวานจากซอกคอขาวๆที่ล่อตาล่อใจเขาอยู่นานมากแล้ว

         จงอินไม่ยอมให้เซฮุนเป็นฝ่ายรุกคนตัวเล็กฝ่ายเดียว มือที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของแทมินขยับขึ้นลงถี่ระรัวกว่าเดิมพลางใช้นิ้วโป้งกดขยี้ตรงส่วนปลายที่ปริ่มน้ำใกล้จะประทุเต็มทน ก่อนจะยึดตัวขึ้นไปดูดดึงยอดอกชูชันปลุกเร้าความหวาดเสียวทุกจุดบนร่างกายบอบบางที่พวกเขาหลงไหลจนจะโงหัวไม่ขึ้น

          เซฮุนยังมัวเมาซุกหน้าอยู่กับซอกคอขาว หรี่ตามองหาที่ว่างพลางขบเม้มสร้างรอยรักไปทั่วพื้นผิว จูบซับผิวบางตามลำคอระหงส์ขึ้นมาจนถึงใบหูนิ่ม งับมันเบาๆก่อนจะใช้ลิ้นตวัดเลียแอ่งหูตื้นขบกัดเนื้อนิ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว

          แทมินแอ่นกายตอบรับความทรมานที่แฝงมาพร้อมกับความสุขจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ร่างกายถูกคนตัวสูงทั้งสองคนยึดครองเกือบทุกส่วน ทั้งด้านหน้าด้านหลังส่วนบนและส่วนล่าง ตอนนี้แทมินแทบไม่มีสติหลงเหลือ จงอินกับเซฮุนช่วยกันปั่นหัวเขาจนสมองเบลอไปหมด ความรู้สึกทุกอย่างมันแล่นพล่านไปทั่วร่างกายและในที่สุดแทมินก็ทนไม่ไหว..

"อ้ะๆ!! อ๊า! ..อ๊างงง!!"

          ร่างเล็กปลดปล่อยความอัดอั้นออกมาเลอะเต็มอุ้งมือของจงอิน ร่างสูงผละริมฝีปากออกจากแผ่นอกบางก้มมองสิ่งที่ยังอยู่ในมือพลางชักมันขึ้นลงอีกสองสามครั้งเพื่อไล่น้ำสีขุ่นออกมาจนหมด

           แทมินหมดแรงนอนหอบหายใจเหมือนพึ่งผ่านสมรภูมิรบอันดุเดือดมาได้ ตั้งแต่มีอะไรกับร่างสูงมาแทมินไม่เคยรู้สึกเสียวหรือวาบหวามเท่าครั้งนี้มาก่อน ร่างกายที่ถูกคนรักทั้งสองคนปรนเปรอให้พร้อมๆกันทำเอาแทมินแทบลืมหายใจทั้งๆที่ยังไม่ได้โดนส่วนใหญ่โตของใครล่วงล้ำเข้ามานอกจากนิ้วของเซฮุนเท่านั้น

"ฉันไม่เคยเห็นนายทำหน้าฟินขนาดนี้เลยนะแทมิน" จงอินแกล้งแซวพลางกดจูบลงบนริมฝีปากอิ่มที่มันทั้งแดงทั้งเจ่อ ส่วนเซฮุนก็จูบเบาๆที่ขมับชื้นเหงื่อของคนในอ้อมกอดด้วยความรัก

"เสียงครางนี่เซ็กซี่เป็นบ้า ถ้าฉันคลั่งตายใครจะรับผิดชอบ หื้ม ..ที่รักครับ"

          เซฮุนช่วยแซวอีกแรงวางคางเกยหัวไหล่เล็กเอาไว้ เขาแอบมองหน้าแทมินตลอดแล้วมันก็เป็นอย่างที่จงอินพูดจริงๆแทมินน่ารักสุดๆแถมยังร้องเสียงดังกว่าตอนที่ถูกเขากอดอีก

"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ! ห้ามพูด!"

          คนถูกแซวหน้าแดงแจ๋เม้มปากแน่นพยายามก้มหน้าก้มตาหนี นอกจากจะรวมหัวช่วยกันลวนลามเขายังจะรุมพูดแซวเขาอีก นี่เขาคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมสองคนนี้เนี่ย! บ้าที่สุด!

"ถ้าชอบเดี๋ยวพวกฉันจัดให้บ่อยๆ" จงอินเชยปลายคางมนของคนเขินให้เงยขึ้นมาสบตากับตัวเอง สายตาเจ้าชู้ถูกส่งไปโลมเลียแทมินทันที

"ไม่ได้ชอบซะหน่อย! อื้อ.. ปล่อยนะเซฮุน" แทมินเขินจัดไม่รู้จะทำยังไงเลยดิ้นพล่านแก้เขินซะเลย

"ไอ้ชุดคลุมนี่โครตเกะกะอ่ะ ฉันไม่น่าใส่ให้นายเลย" ไม่พูดเปล่าเซฮุนเริ่มจับชุดคลุมอาบน้ำที่มันหลุดลุ่ยลงไปกองอยู่ที่สะโพกอวบให้หลุดออกจากร่างเล็กสักที

          อันที่จริงถึงจะมีเสื้อคลุมติดกายแต่มันก็ไม่ได้ช่วยบดบังผิวขาวๆของแทมินเลยสักนิดเพราะเซฮุนแหวกมันออกแถมยังเป็นคนดึงให้มันลงไปกองไร้ค่าแบบนั้นอีก ถ้าจะถอดมันออกก็คงไม่ต่างอะไรกับตอนนี้ยังไงแทมินก็ต้องแก้ผ้าอยู่แล้วเพราะภารกิจของพวกเขามันไม่ได้จบแค่นี้ ..มันยังไม่จบ!

"อ้ะ! ไม่.. อย่าถอดนะ ไม่เอาอ่ะ!"

"ดื้อหรอคะ? ดื้อแบบนี้จงอินจะไม่รักแล้วนะ"

          จงอินยื่นหน้าเข้ามาพูดใกล้ๆไม่บ่อยนักที่เขาจะพูดคะขากับคนตัวเล็ก จงอินจะพูดเฉพาะตอนที่แทมินดื้อหรือเอาแต่ใจมากเกินไปเพราะถ้าพูดแบบนี้ทีไรแทมินก็จะอายม้วนเลิกดื้อกับเขาทันที เขาถึงไม่ชอบพูดหวานๆพร่ำเพื่อให้แทมินได้ยินไง

          จงอินไม่อยากโง่เหมือนเซฮุนที่ชอบหยอดแทมินด้วยถ้อยคำชวนอ้วกเป็นประจำ จนแทมินเริ่มชินและไม่ค่อยรู้สึกอะไรกับคำพูดของมันแล้ว เวลาคนตัวเล็กดื้อทีไรอย่าหวังว่าเซฮุนจะปราบได้ต่อให้พูดให้ตายแทมินก็ไม่เชื่อฟังแถมยังโดนแผลงฤทธิ์ใส่จนต้องวิ่งโร่มาขอความช่วยเหลือจากเขาทุกที เหอะๆ

"ไม่รักก็ดี แทมินจะได้รักกูคนเดียว กูจะดูแลแทมินเอง"

          เซฮุนรีบยุ แต่จงอินก็ไม่สนใจยังคงสบตากับร่างเล็กที่นั่งนิ่งจ้องหน้าเขาด้วยท่าทางเงอะงะ จงอินยิ้มมุมปากถ้าแทมินเป็นแบบนี้แสดงว่าแผนปราบเด็กดื้อด้วยคำพูดหวานๆของเขายังใช้ได้ผล

"แทมินเด็กดี ถ้าอยากให้จงอินรักก็ห้ามดื้อ เข้าใจมั้ย.. "

          เหมือนคำพูดของจงอินมันสะกดให้ร่างเล็กต้องพยักหน้ารับช้าๆไม่สามารถต่อรองอะไรได้เลย แทมินก้มหน้างุดยอมให้ร่างสูงถอดชุดคลุมออกจากตัวเองไม่ดิ้นพล่านเหมือนตอนที่เซฮุนจะถอด

       คนที่อยู่ๆก็เหมือนจะเป็นส่วนเกินได้แต่เบะปากด้วยความหมั่นไส้ ทำไมกับเขาแทมินถึงไม่เป็นแบบนี้! เขาล่ะเกลียดไอ้มุขพูดคะขาของไอ้จงอินที่สุดในโลก พูดทีไรแทมินนี่อ่อนระทวยกลายเป็นแมวเหมียวยอมสยบให้มันทุกที มันทำยังไงของมันวะ!

"เมื่อไหร่มึงจะหามุขใหม่มาเล่น กุล่ะเบื่อชิบหาย คิดว่าเท่ห์สินะทำแทมินนิ่งได้อ่ะ"

"เท่ห์รึเปล่าไม่รู้ แต่หมาแถวนี้ก็อิจฉากูทุกครั้งที่กูเล่นมุขนี้กับแทมินสำเร็จ .." เหมือนมีมีดมาปักลงที่กลางหัวใจของโอเซฮุน คำพูดของจงอินมันบาดลึกแทงใจซะเลือดขึ้นหน้า!

          จงอินยักไหล่อย่างคนเหนือกว่าแล้วกลับมาให้ความสนใจคนตัวเล็กที่นั่งทำหน้าตาน่ารักอยู่ตรงหน้าพลางส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้ไม่หยุดไม่หย่อน

"ก็ยอมแล้วไง หยุดมองได้แล้ว" แทมินพูดเสียงเบาจนเกือบจะไม่ได้ยิน แต่จงอินก็ได้ยินมันชัดเจนและต้องหลุดหัวเราะให้กับคำพูดน่าเอ็นดูนั้น

"ยอมจริงหรอ? เมื่อกี้ยังดื้ออยู่เลย"

"ไม่ดื้อแล้วเดี๋ยวจงอินไม่รัก"

"พูดแบบนี้เดี๋ยวเซฮุนมันก็น้อยใจเอาหัวโขกกำแพงตายหรอก"

"อืม เมียลำเอียงขนาดนี้ กูจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายแม่งละ" เซฮุนชักจะน้อยใจขึ้นมาจริงๆ

"อะไรล่ะ ก็รักทั้งสองคนนั่นแหละ" แทมินหันไปพองลมแก้มป่องใส่คนขี้น้อยใจ ซึ่งเซฮุนก็รีบฉวยโอกาสก้มลงไปหอมแก้มป่องๆนั้นฟอดใหญ่

          จงอินเริ่มสานต่อสิ่งที่ยังค้างคาให้ดำเนินขึ้นมาอีกครั้ง มือหนาดึงแทมินให้ลุกขึ้นแล้วจับมือเล็กมาวางตรงหัวเข็มขัด ก้มลงกระซิบเสียงแหบพร่าที่ข้างหูให้ร่างบางขนลุกไปทั้งตัว

"ถอดให้หน่อย"

          แทมินพยักหน้าอย่างว่าง่าย ค่อยๆเอามือแกะหัวเข็มขัดตามด้วยปลดกระดุมกางเกงยีนส์สีเข้มที่ยังติดกายจงอิน ดึงซิบรูดลงพร้อมกับแหวกมันออกกว้างก่อนจะล้วงมือเข้าไปจับส่วนแข็งขืนที่ขยายใหญ่เต็มที่ให้ออกมาจากกางเกงที่น่าอึดอัดนั้น

"อ่ะ.. "  แทมินแอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นขนาดใหญ่โตของคนรัก ถึงจะเห็นมันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนแต่เขาก็ยังรู้สึกหวิวๆทุกทีที่เห็นมัน

"อะไร? อย่ามาหื่น ..คุกเข่าแล้วหันหน้าไปหาเซฮุนนู่น"

          จงอินแกล้งเอานิ้วจิ้มหน้าผากเมื่อเห็นสายตาของคนคนตรงหน้า ร่างเล็กค้อนขวับแต่ก็ยอมหันไปหาเซฮุนที่ถอดเสื้อกล้ามออกพร้อมกับนั่งเอนตัวพิงหัวเตียงรออยู่แล้ว

         แทมินเม้มปากแน่นรู้สึกอายขึ้นมากระทันหัน ปกติเคยทำท่านี้แค่ตอนอยู่กับคนใดคนหนึ่งแต่ตอนนี้ต้องมาทำต่อหน้าคนตัวสูงทั้งสองคนเป็นใครจะไม่อายบ้าง เซฮุนเห็นแทมินยังไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตเลยดึงร่างเล็กเข้ามาใกล้ กดแผ่นหลังเนียนให้หมอบลงโดยกะระยะให้หัวทุยๆอยู่พอดีกับหน้าขาตัวเอง สะโพกอวบถูกมือหนาของจงอินจับยกให้สูงขึ้นเตรียมพร้อมสำหรับการสอดใส่ส่วนกลางลำตัวเข้าไป แทมินทั้งอายทั้งอยากร้องไห้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากใช้ข้อศอกค้ำยันตัวเองเอาไว้

"อ้ะ! อื้ออ จะ.. เจ็บ"

          นิ้วยาวๆสามนิ้วถูกแหย่เข้ามาในช่องทางคับแคบ แทมินสะดุ้งสุดตัวเพราะไม่คิดว่าจงอินจะเริ่มเร็วขนาดนี้แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือการที่เซฮุนดึงจับเอาแกนกายที่ขยายใหญ่ไม่แพ้ของจงอินออกมาจากกางเกงนอน ซึ่งแทมินก็แทบจะซุกหน้าลงไปที่หว่างขาของเซฮุนอยู่แล้ว ร่างสูงบังคับกดหัวทุยให้ครอบปากลงมาเพราะเขารอเวลานี้มานานเต็มทน

"อื้อ.. อื้มมม"

          แทมินอ้าปากรับส่วนชูชันเข้ามาได้เพียงครึ่งเดียว มือบางทั้งสองข้างช่วยประคองส่วนที่เหลือแล้วเริ่มรูดริมฝีปากขึ้นลงเป็นจังหวะ บั้นท้ายกลมกลึงยังถูกล่วงล้ำจากนิ้วสามนิ้วที่หมุนคว้านขยายช่องทางต่อจากเซฮุนที่ช่วยทำไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เมื่อเห็นว่าแทมินน่าจะพร้อมแล้วก็ถอนนิ้วออกแล้วจับแกนกายของตัวเองไปจ่อที่ปากทางก่อนจะค่อยๆดันมันเข้าไปช้าๆจนสุดความยาว

          เสียงหวานร้องครางระงมด้วยความเจ็บแต่ก็ทำได้แค่ครวญครางอยู่ในลำคอเพราะเซฮุนไม่ปล่อยให้ใบหน้าหวานเงยขึ้นมาเปล่งเสียงร้องได้ มือหนากดศีรษะเล็กควบคุมจังหวะการขยับขึ้นลงด้วยตัวเอง โพรงปากของแทมินที่อมแกนกายของเขากำลังทำให้เซฮุนเสียวซ่านที่สุด

          คนที่กดกายเข้ามาในช่องทางด้านหลังของร่างเล็กก็เริ่มขยับเข้าออกด้วยจังหวะเนิบนาบให้แทมินได้ปรับตัวสักพักก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์ที่เอ่อทะยานขึ้นสูง

          ร่างเล็กโยกคลอนไปตามแรงกระแทกของคนด้านหลังกายบางแทบจะเสียหลักพุ่งเข้าหาเซฮุน ดีที่ร่างสูงเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าไว้แล้วเลยช่วยประคองแทมินได้ทันท่วงที

"เบาๆดิวะ เหี้ย! แทมินทำให้กูไม่ได้แล้วเนี่ย" เซฮุนหงุดหงิดเพราะตอนนี้ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาร้องครางลั่น

"มึงก็เปลี่ยนท่าดิวะ อย่าโง่"

"งั้นมึงก็ออกไปก่อน กูจะจับแทมินนอนดีๆ"

"ทำไมกูต้องออก กำลังได้ที่เลยเนี่ย มึงจัดการเอาเองอย่ามายุ่งกับกู" จงอินก็หงุดหงิดที่โดนขัดจังหวะ คนกำลังกระแทกใครจะยอมออกให้เสียอารมณ์

"อ๊าา! อึ้ก.. อื๊ออ!"

          แทมินครางไม่เป็นภาษาแรงกระแทกจากคนด้านหลังหนักหน่วงจนไม่สามารถบังคับใบหน้าตัวเองให้ก้มลงไปช่วยเซฮุนได้ ร่างสูงจิ้ปากแต่ก็ยังช่วยประคองร่างเล็กที่โยกคลอนอย่างรุนแรงเพราะจงอิน

"ที่รักลุกขึ้นไหวมั้ย? เอามือยันพื้นไว้นะ"

         ถามความเห็นแทมินแต่ก็ไม่รอให้แทมินตอบ เซฮุนดึงร่างเล็กให้ยืดตัวขึ้นมาในอยู่ในท่าคลานเข่าให้แทมินยืดแขนและใช้ฝ่ามือยันพื้นเตียงเอาไว้ ร่างเล็กให้ความร่วมมือเต็มที่ทั้งที่สติไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัว สะโพกกลมกลึงแอ่นขึ้นยิ่งกว่าเดิมพร้อมกับใบหน้าหวานที่เงยมองเซฮุนเป็นสัญญาณว่าพร้อมแล้ว

          เซฮุนยืนเข่าจับส่วนใหญ่โตใส่เข้าไปในโพรงปากเล็กอีกครั้ง จริงๆท่าเมื่อกี้มันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรถ้าจงอินไม่กระแทกแรงเกินไปจนแทมินทรงตัวไม่อยู่ถลาเข้ามาหาเขาไม่เป็นท่า

          จงอินชำเลืองมองว่าทั้งสองคนจัดท่าจัดทางกันเสร็จหรือยัง พอเห็นเพื่อนเอาส่วนนั้นยัดเข้าปากแทมินเรียบร้อยก็ขยับกายเข้าออกด้วยความแรงเท่าเดิมจากเมื่อกี้ที่ผ่อนรอให้ทั้งสองคนจัดท่าทางให้ลงตัวกันก่อน

"..แทมิน" เสียงทุ้มของจงอินเอ่ยเรียกคนตัวเล็กเบาๆ มือหนาจับยึดสะโพกอวบไว้แน่นถอนกายออกมาเกือบสุดแล้วกระแทกใส่เข้าไปใหม่อย่างรวดเร็ว

"อื๊ออ!!! เอ็บ!" ใบหน้าสวยเหยเก จะพูดก็พูดไม่ถนัดเพราะมีแกนกายของเซฮุนคับแน่นเต็มปาก

"เบาๆไอ้เวร! กูไม่รู้มาก่อนนะเนี่ยว่ามึงรุนแรงกับแทมินขนาดนี้"

          เซฮุนลูบหน้าลูบตาแทมินเพื่อปลอบประโลมให้หายตกใจ เขาอุตส่าห์ถนุถนอมคนตัวเล็กไม่เคยทำรุนแรงกับแทมินเลยสักครั้ง ถึงจะอยากมากขนาดไหนเขาก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ ไม่เหมือนไอ้จงอินที่เอาแต่กระแทกตามใจตัวเองแบบนี้

"มึงไม่รู้อะไร แทมินชอบจะตายแบบนี้"

          จงอินไม่สนใจว่าเซฮุนจะพอใจหรือไม่พอใจ ที่เขาสนใจคือคนตัวเล็กที่กำลังรองรับร่างกายของเขา เขากับแทมินไม่เคยนุ่มนวลกันอยู่แล้ว เป็นแทมินเองด้วยซ้ำที่เรียกร้องขอให้เขาทำแรงๆเป็นประจำ

          คนกลางอย่างแทมินเท่านั้นที่รู้ดีแก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร เวลาอยู่กับจงอินแทมินมักจะร้องขอให้จงอินทำแรงๆเพราะรู้ว่าร่างสูงเป็นคนอารมณ์ร้อนถ้ามัวแต่กลัวว่าเขาจะเจ็บจงอินคงไม่มีความสุข เพราะฉะนั้นแทมินก็อยากให้จงอินมีความสุข จงอินอยากทำอะไรหรือจะรุนแรงขนาดไหนเขาก็รับได้ทุกอย่าง ขอให้จงอินเป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่กับเขาก็พอ

          ส่วนเซฮุนที่ไม่เคยทำรุนแรงกับเขาแม้แต่นิดเดียวแทมินก็ชอบ ที่ไม่เคยเรียกร้องให้เซฮุนบ้าพลังเหมือนจงอินก็เพราะแทมินรู้ว่าต่อให้ขอร่างสูงก็ไม่มีทางทำ เซฮุนนุ่มนวลกับเขาและเป็นห่วงความรู้สึกของเขายิ่งกว่าตัวเอง ทุกอย่างที่เซฮุนทำให้มันอบอุ่นหัวใจและเขาก็ชอบความนุ่มนวลของเซฮุนไม่น้อยไปกว่าความรุนแรงของจงอินเลย

          เข้าใจหรือยังว่าทำไมแทมินถึงเป็นคนสองจิตสองใจเลือกใครไม่ได้ เพราะจงอินกับเซฮุนแตกต่างกันทุกอย่าง ทั้งสองคนเป็นคนที่เข้ามาเติมเต็มชีวิตให้แทมินอย่างลงตัว ..คนนึงชอบดุแถมยังอารมณ์ร้อนเอาแต่ใจตัวเองส่วนอีกคนก็คอยปลอบ อ่อนโยนและคอยตามใจทุกอย่าง ถ้าขาดคนใดคนนึงไปแทมินจะอยู่ได้ยังไงในเมื่อจงอินกับเซฮุนเปรียบเสมือนชีวิตของแทมินไปแล้ว

         แรงเสียดสีเข้าออกที่ช่องทางคับแคบยังไม่ลดระดับลงแม้แต่น้อย จงอินยังขยับสะโพกเข้าออกถี่ๆยอกย้ำกายจี้จุดกระสันของร่างเล็กซ้ำไปซ้ำมา มือใหญ่ล้วงลงไปกอบกุมแกนกายเล็กจับมันชักขึ้นลงกระตุ้นแทมินให้มีความสุขไปพร้อมกับเขา

          ส่วนคนด้านหน้าก็จับศีรษะกลมให้ก้มๆเงยๆพร้อมกับขยับสะโพกใส่อุ้งปากเล็กให้อยู่ในจังหวะเดียวกัน มือหนาจับผมด้านของแทมินให้รวบขึ้นไปด้านบนเพื่อจะมองทุกการกระทำให้ชัดเจน แทมินไม่ได้อมมันไว้เพียงอย่างเดียวเพราะบางทีก็ผละริมฝีปากออกมาแล้วไล้เล็มไปตามความยาวของลำแท่ง ดูดและละเลงลิ้นหมุนวนรอบๆตรงส่วนปลายที่ปริ่มน้ำแล้วค่อยครอบปากลงไปใหม่ เซฮุนกัดฟันแน่นมือข้างที่ว่างเอื้อมไปบดขยี้ยอดอกของแทมินไม่ปล่อยให้มันได้ว่างเว้นจากความเสียวซ่านแม้แต่วินาทีเดียว

"ฮึ่ก! ..อื๊ออ..อื้ม! ..อื้ออออ!!"

          แทมินกระตุกกายปลดปล่อยออกมาอีกรอบคามือจงอินที่ยังกอบกุมมันไว้อยู่ ร่างเล็กอ่อนล้าแต่ก็พยายามประคองตัวเองไม่ให้ร่วงลงไปกองกับเตียง จงอินรู้ว่าแทมินกำลังจะไม่ไหวเลยเร่งจังหวะตอกกายให้ถี่ขึ้นก่อนจะรีบถอนแกนกายออกมาแล้วปล่อยน้ำสีขุ่นลงบนผิวขาวๆของบั้นท้ายอวบอิ่ม แทมินอาบน้ำแล้วเขาไม่ควรปลดปล่อยเข้าไปในช่องทางด้านหลังเพราะมันทำความสะอาดยาก

        คนเริ่มต้นช้าที่สุดก็ต้องเป็นคนที่เสร็จช้าที่สุด แทมินยังครอบครองส่วนอ่อนไหวของเซฮุนไว้ในปากในขณะที่จงอินล้มตัวลงนอนข้างๆร่างเล็กเรียบร้อยแล้ว

"อ่า.. ที่รัก" เซฮุนรีบดึงแกนกายออกมาก่อนที่น้ำสีขาวจะพุ่งออกมาเลอะเต็มเสี้ยวหน้าของร่างเล็ก แทมินเม้มปากไม่ให้น้ำที่เซฮุนปลดปล่อยออกมาไหลเข้าปากตัวเอง

"โถ๋ไอ้คนดี! มึงปล่อยใส่หน้าแทมินเนี่ยนะ กูยังไม่จังไรเท่ามึงเลย" จงอินที่นอนมองการกระทำของเซฮุนถึงกับตาโตเพราะเขาไม่เคยทำแบบนี้กับแทมินเลย ไอ้ทุเรส ไอ้บ้ากาม!

"แล้วจะให้แทมินกลืนลงไปรึไง? มึงไม่เห็นหรอว่าแทมินชอบปวดท้อง ถ้าเอาออกทันกูก็เอาออกมาปล่อยข้างนอกตลอด"

            เซฮุนอธิบาย เขาทำแบบนี้กับแทมินเป็นปกติอยู่แล้วซึ่งแทมินก็เข้าใจและไม่ได้คิดมากเวลาร่างสูงทำหน้าของเขาเลอะ ร่างเล็กเหล่มองคนที่นอนอยู่ข้างๆเพราะจงอินชอบปล่อยให้เขากลืนตลอดเขาถึงได้ปวดท้องอยู่บ่อยๆ จงอินอ้ำอึ้งแต่ก็ยังเถียงคั่งๆคูๆพลางลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่ใกล้ๆแล้วล้มตัวลงบนเตียงอีกครั้ง

"แล้วทำไมต้องปล่อยให้เปื้อนหน้าด้วยที่อื่นก็มีตั้งเยอะแยะ ..มานี่มาแทมิน"

"ก็มันใกล้สุดนี่หว่า.. ไม่ต้องเสือก ของกูกูเช็ดเองได้ครับ"

          เซฮุนแย่งผ้าที่อีกคนอุตส่าห์ลุกขึ้นไปหยิบหวังจะเอามาเช็ดให้คนตัวเล็ก แทมินได้ยินร่างสูงคุยกันก็ได้แต่อมยิ้มนิดๆถึงมันจะเป็นเรื่องน่าอายแต่เขากลับรู้สึกดีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากของคนรัก ร่างเล็กนั่งให้เซฮุนเช็ดหน้าให้จนสะอาดเรียบร้อยก็โดนจงอินดึงให้ล้มลงไปนอนด้วยกัน เซฮุนจิ้ปากหันมาจ้องหน้าจงอินอย่างหงุดหงิด

"มึงไม่กลับห้องไปอ่ะ มานอนเสนอหน้าอยู่ทำไม"

"ไม่กลับ กูขอนอนด้วยคน" เอวบางถูกดึงเข้าไปกอดจากทางด้านหลัง จงอินซุกหน้าลงตรงท้ายทอยของคนในอ้อมกอดพลางหลับตาเหมือนคนต้องการจะนอนห้ามใครรบกวน

"นายยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะจงอิน" เสียงหวานเอ่ยประท้วง

"จะอาบให้มั้ยล่ะจะได้รีบวิ่งเข้าห้องน้ำเลย"

"มึงอย่ามาเนียน วันนี้วันของกูมึงไม่มีสิทธิ์"

"........"

"กลับห้องไปสิวะไอ้เหี้ยนี่"

"......."

"ไอ้จงอินกูรู้ว่ายังไม่หลับ อย่าตอแหล"

"......."

"คิมจงอิน ไอ้คนหน้าด้าน! มึงจะนอนห้องกูให้ได้เลยใช่มั้ย!"

"......."

          ไม่มีเสียงตอบรับจากคนตัวสูงที่นอนแน่นิ่งกอดแทมินไว้ไม่ยอมปล่อย แทมินหัวเราะคิกคักเห็นเซฮุนฟึดฟัดเพราะทำอะไรไม่ได้ก็ยิ่งขำ แรงบีบตรงเอวคอดทำให้แทมินรู้ว่าจงอินยังไม่หลับและกำลังแกล้งให้เซฮุนโมโห แขนเรียวเอื้อมไปคว้าข้อมือใหญ่ให้เซฮุนล้มตัวลงมานอนด้วยกัน

"นอนด้วยกันสามคนนี่แหละ อบอุ่นดี" ร่างเล็กกระซิบบอกเซฮุนก่อนจะขยับตัวเข้าไปให้เซฮุนกอดซึ่งคนแกล้งหลับก็ขยับตามไปติดๆ

"ก็ได้ แต่ที่รักห้ามหันไปกอดมันนะ" เซฮุนทำหน้าอ้อน ดึงผ้าห่มฝืนใหญ่ขึ้นมาห่มให้ตัวเองและร่างเล็ก แต่ก็ยังมีน้ำใจเผื่อแผ่ไปถึงอีกคนด้วย.. ถึงจะไม่เต็มใจก็เถอะ

"โอเค จะกอดเซฮุนคนเดียวทั้งคืนเลย"

          แทมินยิ้มหวานให้คนตัวสูงด้านหน้า แต่เหมือนว่าคนด้านหลังจะไม่พอใจถึงได้กอดรัดเอวบางให้แน่นยิ่งกว่าเดิม เซฮุนยื่นหน้าเข้าจูบเบาๆที่หน้าผากเนียนก่อนจะยิ้มอ่อนโอนส่งกลับไป

"ฝันดีนะครับที่รัก" เซฮุนหลับตาลงพร้อมกับจับมือแทมินไว้ ผ่านไปสักพักเสียงทุ้มของคนด้านหลังจึงเอ่ยกระชิบที่ข้างหูคนตัวเล็กบ้าง

"ฝันดีค่ะ ..เด็กดื้อ"

          จากที่ตาปรือๆกำลังจะหลับแทมินก็ต้องตาสว่างขึ้นมาอีกรอบเพราะคำพูดของร่างสูง จงอินหัวเราะหึหึ ก่อนจะกดจูบลงไปบนผิวขาวแล้วกระชับอ้อมกอดส่งผ่านความอบอุ่นไปยังร่างเล็กที่นอนเขินหน้าแดงอยู่ในอ้อมกอดของเขา

__________END__________





ขออภัยถ้า NC มันสั้นและเบาจนเกินไป เราแก้ใหม่เผื่อบางคนอ่านแล้วรับไม่ได้ค่ะ

กลับไปคอมเม้น จิ้ม