[CUT]หยิ่ง (ไคแทม) #PART2

ปากสีหวานของแทมินถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากของจงอินอีกครั้งซึ่งครั้งนี้มันไม่ได้มีความนุ่มนวลเลยสักนิด มือบางยกขึ้นมาดันอกกว้างเพราะรู้สึกเจ็บที่อยู่ๆร่างสูงก็กระแทกลงมา จงอินในตอนนี้ดูน่ากลัวกว่าราวกับว่าไม่ใช่คนเดียวกับจงอินคนที่คุยกับเขาเมื่อสักครู่ต่อให้จะออกแรงผลักสักแค่ไหนคนตัวสูงก็ไม่มีท่าทีว่าจะยอมถอยออกไป จูบที่เกิดขึ้นขณะนี้มันไม่ได้ทำให้แทมินรู้สึกดีหรือเขินอายเหมือนที่ผ่านมาภายในใจมันมีแต่ความบอกช้ำเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เนคไทที่ร่างบางผูกอยู่ที่คอถูกจงอินกระชากออกมาเพื่อกำจัดมือที่น่ารำคาญของคนตรงหน้า

           

             แทมินถูกจับให้เอามือไขว้หลังและจงอินก็ใช้เนคไทที่ตนพึ่งจะกระชากมันออกมามัดข้อมือเล็กนั้นเอาไว้เพราะขี้เกียจจะจับด้วยมือของตัวเองแล้ว ….  มือของเขายังต้องใช้ทำอย่างอื่นอีกเยอะ

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ”

น้ำใสๆที่คลออยู่ที่ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทั้งสองข้างไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับจงอินในตอนนี้ ร่างสูงเพียงแค่จูบเบาๆลงบนหน้าฝากของคนขี้แยแล้วเลื่อนลงมาประกบปากกับแทมินเหมือนเดิม

ถึงความรุนแรงจะลดลงไปมากแต่ความรู้สึกของคนตัวเล็กก็ไม่ได้ดีขึ้นแต่อย่างใด แทมินหยุดดิ้นยอมให้อีกคนระบายอารมณ์กับร่างกายตัวเองแต่โดยดี รู้ว่าขัดขืนไปก็เหนื่อยเปล่าจงอินกำลังโมโหเขาด้วยสาเหตุอะไรเขาก็เองยังไม่รู้แต่ถ้าจงอินคิดว่าการทำแบบนี้มันจะช่วยให้อารมณ์ร้อนๆในร่างกายสงบลงก็ทำไปเถอะ

อีแทมินจะยอมเป็นคนรองรับมันไว้เอง….

เสื้อสูทตัวนอกถูกถอดลงไปกองไว้ที่ช่วงเอว ถ้าร่างเล็กไม่ถูกมัดไว้ป่านนี้มันคงจะลงไปกองกับพื้นห้องน้ำหรือไม่ก็คงจะถูกโยนไปที่ไหนสักที่ในห้องสี่เหลี่ยมแห่งนี้ จงอินยังไม่ละออกจากปากของคนตรงหน้าริมฝีปากหนาค่อยๆดูดสลับกันทั้งบนและล่างมือใหญ่ยกขึ้นมาประคองท้ายทอยของแทมินแล้วเปลี่ยนมุมในการจูบไปเรื่อยๆ 

“อื้อ”

เสียงหวานหลุดครางออกมาอย่างช่วยไม่ได้ซึ่งคนได้ยินก็ดูจะพอใจมากแต่เพราะตอนนี้อยู่ในห้องน้ำของโรงเรียนแถมชั้นนี้ก็เงียบอย่างกับป่าช้าขืนร้องเสียงดังเกรงว่ามันจะเล็ดลอดออกไปให้คนที่บังเอิญเดินผ่านได้ยินน่ะสิ

“ถ้าอยากให้แก้มัดก็อย่าดื้อ”

จงอินถอนจูบออกมาเพื่อให้แทมินได้ตักตวงออกซิเจนเข้าปอด ร่างเล็กหายใจหอบถี่รีบกอบโกยอากาศกลีบปากสีสวยเริ่มจะเจ่อขึ้นมาน้อยๆเพราะจูบมาราธอนที่ร่างสูงเป็นคนมอบให้

“นายมีความสุขมากหรอที่ได้ทำแบบนี้” แววตาปวดร้าวมองคนตรงหน้าอย่างต้องการคำตอบ

“ใช่”

“คงช่ำชองเรื่องพวกนี้มากสินะ”

“ฉันช่ำชองหรือนายอ่อนต่อโลกกันแน่”

จงอินคิดว่าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า จะบอกว่าเขาช่ำชองไม่ได้หรอกคนอื่นก็เป็นแบบเขาทั้งนั้นจะมีก็แต่น้องแว่นคนนี้แหละที่ไม่รู้เรื่อง แต่ก็ดีเหมือนกันที่แทมินเป็นแบบนี้ ยิ่งไม่เป็นจงอินยิ่งชอบเพราะจงอินจะเป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้เอง

“อย่าร้องเสียงดังนะ” กระซิบบอกชิดริมฝีปากบาง นี่ถ้าเป็นที่คอนโดคำพูดนี้คงไม่มีทางหลุดออกจากปากจงอินแน่

ทั้งที่ห้ามแทมินไม่ให้เสียงดังแต่ร่างสูงกลับรุกคนตัวเล็กหนักยิ่งกว่าเดิม จากที่ดูดๆเล็มๆอยู่ภายนอกก็เริ่มจะสอดสิ้นเข้าไปทักทายภายในบ้าง แทมินหลับตาลงเหมือนจะรู้ชะตากรรมตัวเองว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ ลิ้นร้อนกวาดต้อนไปทั่วทั้งโพรงปากด้วยความชำนาญผิดกับแทมินที่เงอะงะเพราะไม่รู้จะเอาลิ้นหลบไปทางไหนดีลำพังแค่ของตัวเองก็จะเต็มปากแล้วนี่ยังมีลิ้นจงอินเข้ามาแย่งพื้นที่อีกแล้วเขาจะทำยังไง

มือหนาสอดเข้าไปในเสื้อนักเรียนตัวบางเพื่อจะสัมผัสผิวขาวที่อยู่ด้านในนั้น ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียนแล้วย้อนกลับมาที่หน้าอกเล็กด้านหน้า นิ้วหัวแม่มือกดขยี้ลงไปบนยอดอกสีหวานทั้งสองซึ่งมันก็ทำให้แทมินสดุ้งเบาๆ

“อ่าาา”

ความวาบหวามตรงหน้าอกทำเอาคนที่โดนเร้าต้องร้องขึ้นมาอีกครั้ง ถึงจะไม่ได้ยินดีที่ร่างกายตัวเองถูกลวนลามแต่เจอแบบนี้เข้าไปมันก็ห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไม่ได้ จูบที่ร้อนแรงยังคงดำเนินไปพร้อมๆกับนิ้วซนที่ออกแรงขยี้ให้มากขึ้น ร่างเล็กเผลอแอ่นตัวเข้าหาอีกคนเพราะความเสียวซ่าน มือที่ถูกมัดไว้ด้านหลังเสียดสีกันไปมาตามแรงอารมณ์

“อื้มม”

“หึ”

ร่างสูงกระตุกยิ้มร้ายๆแล้วเลื่อนใบหน้าลงมาที่ซอกคอขาวหวังจะไซ้ให้หายคิดถึงแต่ก็ทำได้ยากเพราะแทมินดันติดกระดุมเรียบร้อยทุกเม็ดแต่ตั้งเม็ดล่างสุดจนมาถึงเม็ดบนสุดที่อยู่ติดกับลูกกระเดือก มือหนาละออกมาจากเม็ดสีสวยที่ตนกำลังยอกเย้าเพื่อจะปลดกระดุมเสื้อของอีกคน

เมื่อผิวขาวรากฎให้เห็นจงอินก็ซุกหน้าลงไปแทบจะทันที หน้าอกเล็กถูกปากของร่างสูงขบเม้มไปทั่วจนเกิดรอยสีแดงขึ้นมาอีกทั้งที่มันพึ่งจะจางหายไป เรียวลิ้นลากสูงขึ้นเรื่อยๆขบเม้มมันมาตลอดทางจนมาหยุดอยู่ที่คอขาว  

“อ...อื้อ ยะ อย่า”

แทมินบิดไปมาเพราะความวาบหวิว เอวบางโดนมือของอีกลูบไล้จนหน้าท้องแบนราบต้องหดเกร็งแถมตรงคอก็ยังมีใบหน้าหล่อซุกไซ้ไม่ยอมเงยขึ้นมาเสียที จงอินแกล้งดูดแรงๆเพื่อให้รอยสีแดงตรงนี้มันเด่นชัดกว่าที่อื่นถ้าใครได้เห็นก็คงเดาได้ไม่ยากว่ามันคือรอยของอะไร

ก็แค่ตีตราเอาไว้เผื่อใครเข้ามาเกาะแกะจะได้รู้ว่าอีแทมินน่ะมีเจ้าของแล้ว… จงอินไม่ผิดใช่ไหมที่หวงเมียตัวเองน่ะ?  

“ยะ.. อย่าทำแบบนี้” 

รู้สึกเจ็บแปล๊บๆเมื่อโดนจงอินดูดแรงๆ ร่างสูงขมวดคิ้วไม่ค่อยพอใจกับสิ่งที่แทมินร้องบอกนักจึงแกล้งขบแรงๆลงไปอีกที่

“อื้อ อย่าทำรอย”

แทมินเอนตัวหลบเพราะอีกคนพูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุใบหน้าคมตามลงไปฝังลงที่คอเรียวอีกครั้งและคราวนี้จงอินก็ขบมันแรงๆจนมันเป็นรอยช้ำสีแดงสดขึ้นมาอีกสามถึงสี่รอยก่อนจะเลื่อนลงมาที่ยอดอกอีกครั้ง ปลายลิ้นหมุนวนไปรอบๆและดูดขบเม้มมันอย่างเมามันส์เพื่อลงโทษคนหวงตัวที่กำลังร้องครวญครางไม่ได้ศัพท์อยู่ในขณะนี้

“อ่าา อื้ออ” 

ร่างเล็กแอ่นกายอย่างเสียวซ่านจงอินกำลังทำให้แทมินหัวหมุนและสติเริ่มจะขาดหาย ร่างกายขาวเนียนบิดไปมาอย่างยั่วยวนสายตาซึ่งจงอินก็ต้องรีบยืดตัวขึ้นไปประกบปากไว้เพราะเกรงว่ามันจะเล็ดลอดออกไปให้คนที่บังเอิญเดินผ่านไปมาได้ยิน ถึงตอนนั้นล่ะก็คงจะแห่กันมามุงดูทั้งโรงเรียน แค่คิดก็สยองแล้ว

มือหนาเอื้อมไปกระตุกเนคไทให้หลุดออก ทันทีที่มือบางเป็นอิสระแทมินก็ยกมันขึ้นมาโอบรอบคอคนตัวสูง ลิ้นเล็กส่งเข้าไปในช่องปากของจงอินอย่างเคอะเขินทำเอาจงอินแทบจะคลั่งตายเพราะความน่ารัก มือหนาลูบไล้ไปมาจนไปหยุดอยู่ที่ขอบกางเกงอยากจะถอดมันออกแล้วจับแทมินให้มารองรับร่างกายของตัวเองแต่ก็ต้องชั่งใจและเลื่อนมือขึ้นมาประครองใบหน้าสวยและสนใจแต่จูบหวานๆนี้แทน จงอินยังไม่อยากให้แทมินเจ็บที่ทำไปเมื่อสองวันก่อนมันคงจะบอบซ้ำพอสมควรขืนทำอีกวันนี้จงอินกลัวว่าคนตัวเล็กจะกลับไปเรียนไม่ไหวน่ะสิ …

“กลับบ้านกันป่ะ?”  ตอนนี้จงอินคิดถึงเตียงนอนที่คอนโดที่สุด อยากจะลากแทมินกลับไปซะเดี๋ยวนี้เลย

“…….”   

ไม่มีคำตอบจากปากที่บวมเจ่อตรงหน้า แทมินมองหน้าคนพูดอย่างไม่เข้าใจในหัวสมองตอนนี้มันโล่งเสียจนคิดอะไรไม่ออก

“หายเจ็บยังที่ทำไปวันก่อนอ่ะ?”   

เห็นแทมินยังเอ๋อเลยต้องหอมแก้มขวาไปหนึ่งทีเพื่อเรียกสติซึ่งคนถูกหอมก็สะดุ้งเบาๆยกมือขึ้นมากุมแก้มใสๆของตัวเองด้วยความเขิน

หืมมม อีแทมิน! จำเป็นต้องทำตัวน่ารักขนาดนี้มั้ย! ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะโว้ยยยย!!   

“ยัง”

คนเขินส่ายหัวเบาๆ ความจริงคือมันหายเจ็บจนไม่รู้สึกอะไรแล้วแต่เรื่องอะไรจะต้องบอกว่าหายแล้วล่ะ เขาไม่ได้อยากเป็นที่ระบายอารมณ์ของใครโดยเฉพาะคิมจงอิน

“โถ่ T^T”  ทำหน้าเหมือนหมีที่กำลังหิวแต่เจ้าของไม่ยอมให้อาหาร

“ไปเรียนกันเถอะ”

แทมินไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืด ร่างเล็กรีบใส่เสื้อผ้าที่มันหลุดลุ่ยจนท่อนบนแทบจะเรียกว่าเปลือยก็ว่าได้ จงอินยืนมองอย่าเสียดายแต่ก็ยอมช่วยแทมินแต่งตัวให้เรียบร้อย มือหนาล้วงหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในสูทนักเรียนของแทมินแล้วกดเบอร์ของตัวเองเพื่อจะโทรเข้ามาเข้ามาอีกเครื่องพอเสียงริงโทนดังขึ้นจงอินก็กดวางแล้วจัดการเมมเบอร์ของเขาไว้ในโทรศัพท์ของแทมินทันที

‘จงอินที่รัก’

หน้าจอที่ยื่นมาตรงหน้าทำเอาเจ้าของโทรศัพท์ต้องเบ้ปาก

“นี่เบอร์ฉัน เลิกเรียนเดี๋ยวไปหา นายอยู่ห้องไหน?”  

“สิบ”

“โห ทำไมโง่จัง” ได้ยินแบบนี้ก็แอบตกใจเพราะตัวเขาเองอยู่ห้องคิงส่วนแทมินเรียกว่าอยุ่ห้องบ๊วยเลยเหอะ ….

 โง่แต่สวยอ่ะ จงอินรับได้ถือว่าผ่าน!!

“ไม่ได้โง่! แต่ฉันพึ่งจะย้ายมาเลยต้องอยู่ห้องที่ยังไม่เต็มต่างหาก”

หน้ามุ่ยๆเพราะโดนด่าว่าโง่รีบร้องเถียง ซึ่งจงอินก็มองว่ามันน่ารักเป็นบ้าเลยต้องจับมาหอมฟอดใหญ่ๆอีกครั้งเพราะความหมั่นเขี้ยว

“พอได้แล้ว”  หน้าหวานก้มหน้างุดผลักจงอินออกไปให้ห่างจากตัว

“จูบฉันก่อนไม่งั้นฉันไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น”

สีหน้ารั้นๆเหมือนเด็กเอาแต่ใจถูกแสดงออกมาให้แทมินได้เห็นเป็นครั้งแรก ร่างเล็กอยากจะหัวเราะเพราะมันทั้งน่ารักและตลกไปพร้อมๆกัน มือบางเอื้อมไปรั้งต้นคอของจงอินให้ก้มลงมารับจูบแสนหวานของตัวเองและคนเจ้าเลห์ก็รีบเอามือมาโอบรอบเอวเล็กไว้แล้วจัดการมอบจูบที่ร้อนแรงให้เสียเอง

“อื้อ” แรงทุบเบาๆที่อกทำให้จงอินยอมผละตัวออกมา คนตัวเล็กมองค้อนไปทีเพราะโดนฉวยโอกาสอีกแล้ว

“ป่ะ ไปเรียนกัน”

ยิ้มแฉ่งอย่างอารมณ์ดีก่อนจะยกแทมินให้ลงมายืนดีๆซึ่งแทมินก็หันไปส่องกระจกเพื่อสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้ง ปากสีสวยยังบวมเจ่ออยู่เล็กน้อยแต่ก็ไม่สามารถเอาอะไรมาปกปิดได้เพราะที่ปิดปากประจำตัวมันหล่นไปอยู่ที่พื้นและจงอินก็กำลังเยียบมันอยู่ ร่างสูงหัวเราะแหะๆส่งมาให้ก่อนจะจับแว่นอันใหญ่ที่คาดอยู่บนหัวของแทมินลงมาอยู่ตำแหน่งเดิมพร้อมกับใช้ฝ่ามือยีวิกผมให้ยุ่งหนักกว่าเดิม  

“ห้ามน่ารักให้ใครเห็น”

“?”

“ฉันหวง!”     

-อ่านจบแล้ว กลับไปคอมเม้นนิสนุงเนอะ >> จิ้มเพื่อกลับไปหน้าฟิค